[...] Περισσότερο όμως από όλα όσα είπε, κείνο που κουβεντιαζόταν απ' όλους ήταν η προφητεία του πως μια από τις βδέλες του χωριού θα πέθαινε κείνη τη νύχτα. Όλους έτρωγε η έγνοια, ποια απ' όλες τις βδέλες του χωριού θα πέθαινε. Και τόσο τους κατάτρωγε αυτή η έγνοια, που κανένας χωριανός δεν έκλεισε μάτι (...). Μετά τα μεσάνυχτα σηκώθηκε ένας παράξενος αγέρας κι οι καμπάνες της εκκλησιάς σημάνανε μοναχές τους τρεις φορές [...].
- Χριστιανοί, τους φώναξε, δεν είναι στην εξουσία μας να κρίνουμε τους αποθαμένους. Ο Κύριος θα κρίνει τον καθένα κατά τα έργα του. Το χρέος το δικό μας είναι να κηδέψουμε αύριο τον άνθρωπο που παράδωκε το πνεύμα του. Για την ώρα γυρίστε στα σπίτια σας και κοιτάξτε την ψυχή σας και τα δικά του τα έργα ο καθένας. Μετανιώστε το γρηγορότερο, γιατί κανένας δεν ξέρει την ώρα και τη στιγμή που θα τον καλέσει ο Κύριος.
Αραιώσαν και σιγά-σιγά φύγανε όλοι και μόνο η γρια Παγώνα η σαβανότρα γλύστρησε στο σπίτι του Βυτινιώτη κι ο Γιάννης ο Μπίτσος με τη γυναίκα του, μακρυνά του ανήψια, που δεν τάμπαζε στο σπίτι ποτές ο μακαρίτης, για να ξενυχτίσουν πλάι στο νεκρό...
---
Η πρόβλεψη από τον Άγιο Χριστόφορο τον Παππουλάκο, του θανάτου ενός Ανδρέα Βυτινιώτη που θεωρήθηκε "βδέλλα" του χωριού.
|Ένα παιδί / ένας Άνθρωπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου