~✢~ "Άθεος έλεγε πως ήταν και χασκογελούσε. ΕΩΣ ΟΥ… Μέχρι την ημέρα που ψηλάφισε τις πληγές του Κυρίου... Και έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο και πήγε στην πραγματική πατρίδα του. Δεν είναι αυτός λόγος να δοξολογείς τον Κύριο;...

 

...Θα ήταν μια συνηθισμένη μέρα η σημερινή.

Και μάλιστα πολύ καλύτερη από τις προηγούμενες.

Η δουλειά πήγε καλά σήμερα, 

τα σχέδια για τις γιορτές ήταν πολλά.

Μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο. 

ΚΑΡΚΙΝΟΣ. 

Έτσι απλά το είπε...

~

[Σωτηρία αθέου ψυχής και σημείο Αγίου Παρθενίου Λαμψάκου. 

Διήγηση της ακόλουθης άκρως συγκινητικής, 

μα και αληθινής ιστορίας. 

2008]

~

...ΚΑΡΚΙΝΟΣ. Έτσι απλά το είπε. 

Είχε κλάψει λίγο πριν, δεν είμαι και σίγουρος. 

Έχω ΚΑΡΚΙΝΟ Κώστα, είπε. 

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ έχει «παράδοση» στην οικογένειά μας.

Πριν 3 χρόνια ο πατέρας χτυπήθηκε από αυτή την αγάπη Του Θεού.

Έφυγε στις 28 Οκτωβρίου του 2005, 

από τον «ΑΓΙΟ ΣΑΒΒΑ», 

ανήμερα της Αγίας Σκέπης.

Δοξολογούσαμε το Θεό εκείνη την ημέρα 

και ευχαριστούσαμε την Παναγία μας που τον πήρε την ημέρα της.

Ακούγονται ίσως «τρελά» όλα αυτά… 

Δοξολογούσατε το Θεό επειδή …πήρε τον πατέρα σας;;;

ΝΑΙ! Ο πατέρας ήταν άθρησκος. 

Πέρασε Κατοχές, 

Εμφύλιο,

Μακρονήσια, 

Άγιο Ευστράτιο, 

επιθέσεις ΧΙτών, 

απορρίφθηκε από την Εμποροπλοιάρχων λόγω φρονημάτων 

και εργάσθηκε στις οικοδομές για 50 χρόνια. 

Άθεο τον φώναζαν αλλά απλά ΑΘΡΗΣΚΟΣ ήταν.

Άθεος έλεγε πως ήταν και χασκογελούσε,

ΕΩΣ ΟΥ… 

Μέχρι την ημέρα που ψηλάφισε τις πληγές του Κυρίου.

Μέχρι την ώρα που αυτός ο ΑΡΝΗΤΗΣ του Υπερφυσικού 

είδε την Παρουσία Του Κυρίου. 

Τον πήγα με το ζόρι στο νοσοκομείο θυμάμαι...

Ο γιατρός δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να μου το πει. 

ΚΑΡΚΙΝΟΣ, είπε απλά. 

Ο πατέρας γέλασε και τίναξε νευρικά το Ριζοσπάστη 

– πάντα τον αγόραζε πρωί πρωί, 

λες και φοβόταν μην εξαντληθεί.

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ «κράτησε» 4 χρόνια.

Ο πατέρας γνώρισε το Χριστό με ένα θαύμα.

Πήγαμε στον άγιο Παρθένιο 

και προσπάθησε να ανάψει το καντήλι του αγίου. 

Δεν άναβε. 

Σκέφτηκε να πάει στο αμάξι και να φέρει άλλον αναπτήρα.

Μόλις γύρισε την πλάτη του το καντήλι έβγαλε φλόγα ενός μέτρου.

Ο πατέρας δεν μίλησε… 

Το είδαμε όλοι αυτό που έγινε. 

Εκείνος δεν μίλησε.

Ήταν έτοιμος όμως.

Ζήτησε ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Χριστό!

Τον δέχτηκε στην καρδιά του.

Πίστεψε στον Κύριο. 

Τις τελευταίες μέρες του μας έλεγε Πατερικό Λόγο, 

χωρίς να έχει ιδέα από Πατέρες. 

Ο πατέρας συγχωρέθηκε 

και είναι στον παράδεισο του Χριστού. 

Το ξέρω αυτό.

Δεν μπορώ να σας το αποδείξω. 

Το ξέρω όμως.

Την μέρα που έφυγε για τον Χριστό γιόρταζε η Παναγία μας.

 Συμβολισμός; 

Για κάποιους αφελείς όπως εγώ, Ναι.

Θυμάμαι στο διπλανό δωμάτιο 

έφυγε και κάποιος άλλος αδελφός. 

Η γυναίκα του βλασφημούσε την Παναγία, 

που της πήρε τον άντρα.

Εμείς στο άλλο δωμάτιο είχαμε στήσει Δοξολογία. 

Κάποιος έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο 

και πήγε στην πραγματική πατρίδα του.

Δεν είναι αυτός λόγος να δοξολογείς τον Κύριο;...

~✢~

✨  Ο εν Τριάδι Θεός 

τού έδωσε την ιδιαίτερη χάρη να διώκει τα πονηρά πνεύματα, 

να εξολοθρεύει τις μαγείες, 

τις μαντείες και τις γοητείες από τους ανθρώπους, 

να θεραπεύει αρρώστους και πάσχοντες, 

να μεριμνά, 

να ενισχύει 

και πάμπολλες φορές να χαρίζει την ποθητή υγεία 

στους καρκινοπαθείς αδελφούς μας.

~✢~

Ο άγιος Παρθένιος έζησε 

κατά τους χρόνους του αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου 

(318 μ.Χ).

Ήταν γιος του διακόνου Χριστοδούλου 

της Μελιτουπόλεως στον Ελλήσποντο.

Παρότι στερείτο μόρφωσης και δεν μας άφησε συγγράμματα, 

λόγους και γραπτές παραινέσεις, 

ωστόσο ο ίδιος παρακολουθούσε με προσοχή στην εκκλησία 

τα αναγνώσματα από την Αγία Γραφή 

και από νεαρή ηλικία προσπαθούσε να τα εφαρμόσει στην ζωή του.

Έτσι, ό,τι του απέδιδε το επάγγελμα του ψαρά που ασκούσε, 

το μοίραζε στους φτωχούς 

χωρίς να κρατά τίποτε για λογαριασμό του.

Η αγάπη του προς τον πλησίον έγινε ονομαστή στην περιοχή 

και ο επίσκοπος Μελιτουπόλεως Φιλητός τον χειροτόνησε πρεσβύτερο 

παρά την θέλησή του, 

αναθέτοντάς τον ως καθήκον να περιοδεύει στην επισκοπική περιφέρεια 

και να επισκέπτεται τους πτωχούς.

Η Χάρις του Θεού περίσσευσε τότε σ’ αυτόν 

με πλήθος θαυμάτων και ιάσεων.

Συνάντησε μία ημέρα στον δρόμο του έναν άνθρωπο 

που ένας ταύρος με το κέρατό του τού είχε βγάλει το μάτι· 

ο άγιος το ξανάβαλε στην θέση του και τον θεράπευσε.

Μιαν άλλη φορά, 

θεράπευσε μόνο με το σημείο του σταυρού μια γυναίκα 

που είχε προσβληθεί από ανίατο καρκίνο.

Άλλη φορά πάλι, 

ένας λυσσασμένος σκύλος όρμησε κατά πάνω του· 

ο άγιος απλώς φύσηξε και τον άφησε νεκρό στον τόπο.

Ενώπιον τόσων αποδείξεων της προς αυτόν έκδηλης θείας εύνοιας, 

ο μητροπολίτης Κυζίκου Ασχόλιος 

τον χειροτόνησε επίσκοπο της Λαμψάκου, 

πόλης που ήταν ακόμη βυθισμένη στην ειδωλολατρία.

Με τις νηστείες, 

τις προσευχές, 

τα εμπνευσμένα λόγια 

και το παράδειγμα της ευαγγελικής πολιτείας του, 

ο άγιος κατάφερε να μεταστρέψει τους κατοίκους. 

Μετά από επίσκεψη στην αυλή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, 

έλαβε επίσημα την άδεια 

να καταστρέψει τους αχρείαστους πια ναούς των εθνικών, 

καθώς και να συλλέξει τα αναγκαία χρήματα 

για την ανέγερση μιας εκκλησίας, 

την οποία την αφιέρωσε προς τον Παντοκράτορα Κύριο.

Η εκκλησία πράγματι αποπερατώθηκε, 

έμενε μόνο να μεταφερθεί εκεί 

μια μεγάλη πλάκα για να καλυφθεί η Αγία Τράπεζα. 

Ο φθονερός όμως δαίμονας 

κέντρισε τα βόδια που έσερναν την άμαξα, 

τα ζώα αφήνιασαν 

και ο αμαξάς συνεθλίβη αβοήθητος κάτω από τους τροχούς. 

Ο άγιος αμέσως ανέπεμψε θερμή ικεσία προς τον Κύριο 

και ο άτυχος αμαξάς επανήλθε στην ζωή.

Ο άγιος Παρθένιος ήταν ο φιλόστοργος πατέρας 

και η πρόνοια ολόκληρης της πόλεως. 

Δεν υπήρχε ασθένεια που να μην την θεραπεύσει· 

σε τέτοιο βαθμό που, 

προς μεγάλη τους ζημία, 

οι γιατροί είχαν μείνει χωρίς δουλειά. 

Όπως τα σκοτάδια διαλύονται από το φως, 

οι δαίμονες τρέπονταν σε φυγή μόλις πλησίαζε ο άγιος.

Μία ημέρα, 

την ώρα που εξέβαλλε με εξουσία τον δαίμονα από έναν φτωχό άνθρωπο, 

το πονηρό πνεύμα τον ικέτευσε λέγοντας:

 —«Δώσε μου έναν τόπο να μείνω 

περιμένοντας την τρομερή Κρίση 

ή άσε με τουλάχιστον να μπω στους χοίρους» 

(Ματθ. 8, 31).

—«Όχι», απάντησε ο άγιος, 

«αλλά θα σου προσφέρω έναν άλλο άνθρωπο, 

εάν βγεις από αυτόν τον δύστυχο».

—«Ποιον άνθρωπο;», 

ρώτησε αιφνιδιασμένο και απορημένο το πονηρό πνεύμα.

—«Εμένα!», 

απάντησε ο ταπεινός άγιος του Θεού, 

ο οποίος μέσα στην ένθεη ακακία του, 

επιθυμούσε όπως ακριβώς και ο Χριστός, 

να προσφέρει τον χαριτωμένο εαυτό του θυσία 

και αντίλυτρο αγάπης, 

για να λυτρωθεί ο πάσχοντας αδελφός.

—«Έλα και κατοίκησε μέσα μου!», 

πρότεινε θαρρετά ο αγαθός Πατέρας. 

Στα πρωτάκουστα και εξαίσια αυτά λόγια, 

το πονηρό πνεύμα τράπηκε κυριολεκτικά σε φυγή, 

σαν να είχε πάρει φωτιά, κράζοντας: 

«Μα, πώς θα μπορούσα να μπω στον οίκο του Θεού;... 

Αα!... Μεγάλη η δύναμη των χριστιανών!...»

Κατά την παραμονή του στην Ηράκλεια,

μητρόπολη της Θράκης,

ο άγιος Παρθένιος θεράπευσε πολλούς ασθενείς, 

ευλόγησε αγρούς και καλλιέργειες, 

προβλέποντας με ακρίβεια πόση θα ήταν η σοδειά και, 

την στιγμή που αποχαιρετούσε τον μητροπολίτη, 

προέβλεψε τον επικείμενο θάνατό του 

και όρισε ποιος θα έπρεπε να είναι ο διάδοχός του.

Επέστρεψε κατόπιν στην Λάμψακο, 

όπου σε λίγο καιρό παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο,

 κληροδοτώντας στο ποίμνιό του 

το άρωμα της ευωδίας των θαυμάτων του 

και το παράδειγμα της αγίας πολιτείας του.

Στις μέρες μας σώζονται ακόμη τα ερείπια του παρεκκλησίου 

όπου ενταφιάστηκε το σεπτό σκήνωμα του αγίου Παρθενίου. 

Βρίσκονται κοντά στον διασωζόμενο 

πρωτοχριστιανικό ναό του Παντοκράτορος Κυρίου, 

που ο ίδιος ανοικοδόμησε στην Λάμψακο.

Δυστυχώς, 

τα ιερά αυτά προσκυνήματα 

της ελληνικότατης αρχαίας πόλεως 

της Λαμψάκου στην Μικρά Ασία, 

όπου ο άγιός μας μεγαλούργησε, 

κρίμασι Θεού, 

τα κατέχουν πια οι Τούρκοι, 

οι οποίοι ως είθισται μετέτρεψαν 

τον ναό του Παντοκράτορος σε τζαμί.

Η πρώτη ονομασία της Λαμψάκου ήταν Πιτυούσσα 

και μετονομάσθηκε σε Λάμψακο από τους Φωκαείς, 

οι οποίοι την αποίκισαν στα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. 

Ακόμα και σήμερα οι Τούρκοι την ονομάζουν «Lapseki».

Είναι η πόλη που ο άγιός μας την ευεργέτησε, 

αλλά και εξακολουθεί να την ευεργετεί μέχρι και σήμερα. 

Πολλοί χριστιανοί που ζούσαν στον Ελλήσποντο, 

πριν ακόμη εκδιωχθούν από τους Τούρκους, 

γίνονταν καλά όταν, 

επισκεπτόμενοι τον τάφο του αγίου, 

τοποθετούσαν επάνω του τα ρούχα τους.

Αλλά και σήμερα ευεργετεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο 

τους μουσουλμάνους πια κατοίκους του Ελλήσποντου. 

Θεραπεύει αυτούς και τα παιδιά τους, 

όταν άρρωστα αυτά, 

επισκέπτονται τον τάφο του 

και αφήνονται επάνω σε αυτόν.

Πόσο μεγαλόψυχοι είναι οι Άγιοί μας! 

Πόσο ευεργετικοί και πόσο μεγάλοι θεραπευτές 

των πόνων και των αναγκών μας!

Μάλιστα, 

οι μουσουλμάνοι γνωρίζουν τον άγιο Παρθένιο με τ’ όνομά του, 

τον τιμούν και τον σέβονται πραγματικά. 

Τον αποκαλούν «Σαρί Μπαμπάη» («Χρυσό Πατέρα»), 

εκφράζοντας με τούτη την προσφώνηση 

την πατρική αγάπη του αγίου που νοιώθουν 

καθώς και την «χρυσή» από την Χάρη του Θεού αγία μορφή του.

Είναι πράγματι έντονη και ζωντανή η παρουσία

και η θαυματουργική δράση του αγίου Παρθενίου, 

του μεγάλου αυτού αγίου της Εκκλησίας μας, 

στα μέρη όπου έζησε και περπάτησε, 

αλλά και στον μαρτυρικό και πολύπαθο τόπο μας, 

εδώ, εκεί, αλλού, 

και όπου μεταφέρθηκαν τα άγια λείψανά του 

και φυλάσσονται σε διάφορες ιερές και παλαίφατες Μονές, 

όπως:

• Στην Μονή Παναγίας Μακρυμάλλης στα Ψαχνά Ευβοίας 

(που έχει το μεγαλύτερο μέρος της κάρας του)·

• Στην Μονή Αγάθωνος στην Υπάτη Λοκρίδος 

(η οποία έχει ένα μικρό τμήμα της κάρας του)·

• Στην Μονή Εσφιγμένου 

(κατέχοντας ένα τμήμα κι αυτή της κάρας του)·

• Στην ιστορική Μονή Αγίου Νικολάου στην Άνδρο 

(που φυλάσσει μέρος της δεξιάς του χειρός)·

• Στην Μονή Παναγίας Ροβελίστης Άρτας 

(έχοντας κι αυτή ένα μικρό μέρος της κάρας του).

Τα ιερά του λείψανα έχουν μεγάλη θαυματουργική δύναμη, 

όπως όλων άλλωστε των Αγίων μας, 

γιατί μέσα τους κατοικεί η αδαπάνητη Χάρις του Αγίου Πνεύματος. 

Συχνά, η Χάρις αυτή εκδηλώνεται πλούσια και ακατάσχετα 

επιτελώντας με τον πιο αισθαντικό και συγκινητικό τρόπο 

άφθονα θαύματα και ιάσεις, 

μα και ευωδιάζοντας

μ’ εκείνη την θεία ευωδία που ευφραίνει 

και ενισχύει τις ψυχές των πιστών ανθρώπων του Θεού.

Ζωντανός ανάμεσά μας, ο μεγάλος αυτός άγιος, 

ο ιατήρας και θεραπευτής των καρκινοπαθών, 

ακόμη και σήμερα μας παρηγορεί, 

μας στηρίζει, 

μας ενισχύει, 

μας κραταιώνει, 

αναπτερώνει την καρδιά μας, 

μας τονώνει, 

θεραπεύει την αδυναμία μας και τον πόνο μας, 

δίνει δύναμη και θαλπωρή στις ταλαιπωρημένες μας ψυχές 

και στα τσακισμένα μας σώματα. 

Η σεπτή μνήμη του εορτάζεται στις 7 Φεβρουαρίου.

(Από το "Ειλητάριον")

Ταῖς αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις,

Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν,

ἐλέησον, φώτισον, εἰρήνευσον, ἐνίσχυσον,

κραταίωσον, θεράπευσον,

συγχώρησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Αμήν🌿

 

|εμείς από την εκ των "συν αυτώ", Γιούλη Λ.