☆ ...Η πίστη, αν με ρωτάτε, στην πιο βαθιά της ουσία, δεν είναι ένα σύνολο κανόνων. Είναι η απόφαση να μην αφήσεις αυτή τη ιερή φλόγα μέσα σου, να σιγήσει. Είναι το θάρρος να κρατήσεις το κεφάλι σου συνδεδεμένο με την καρδιά σου, ακόμα κι αν «ολόκληρο το παλάτι» γύρω σου, ζητάει να το προσφέρεις σε ένα πιάτο…

 

             |γράφει ο Κωστής Παπαναστασίου

    

    [Η Αποτομή της Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου με μιαν «άλλη» σκέψη…]

  Χθες, ήταν μια από τις πιο σκληρές και ταυτόχρονα «φιλοσοφικά φορτισμένες» γιορτές. 

Είναι μια ιστορία που, αν την απογυμνώσουμε από τη χρονική της περίοδο, μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του σύγχρονου ανθρώπου…

Δεν «γιορτάζουμε» έναν θάνατο. 

Τιμούμε μια στάση ζωής…

Τη στιγμή που μια φωνή έγινε τόσο δυνατή, τόσο αληθινή, που ο «κόσμος» δεν άντεξε να την ακούει άλλο. 

Και αποφάσισε… να την παύσει…

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, δεν ήταν απλώς ένας ασκητής στην έρημο.

Ήταν η προσωποποίηση μιας ιδέας που τρομάζει κάθε εξουσία, κάθε κοινωνία, κάθε άνθρωπο: 

Της απόλυτης ακεραιότητας. 

Ήταν η ζωντανή αυθεντική πανανθρώπινη λαλιά, που δεν διαπραγματεύτηκε, δεν στρογγύλεψε ποτέ τις λέξεις, δεν υπολόγισε επουδενί το κόστος.

Από τη μια, έχουμε ένα παλάτι γεμάτο γήινες απολαύσεις…

Μουσική, γέλια, μεθύσι, επιφανειακές υποσχέσεις και ένας βασιλιάς, ο Ηρώδης, που είναι δέσμιος της εικόνας του, της στιγμιαίας του απόλαυσης, του εγωισμού του. 

Ένας κόσμος ολόκληρος που μοιάζει τόσο με τον δικό μας: 

Η λατρεία του εφήμερου, η φυγή από την ουσία, ο φόβος της σιωπής.

Από την άλλη, έχουμε μια κραυγή…

Μία και μοναδική, που έρχεται από την έρημο, αυτή της σιωπής και της αλήθειας…

Που δεν λέει αυτό που θέλει να ακούσει ο βασιλιάς, αλλά αυτό που πρέπει να ακουστεί!

Η πραγματική τραγωδία λοιπόν, δεν είναι ότι ο Ιωάννης αποκεφαλίστηκε, αλλά το γιατί αποκεφαλίστηκε... 

Το κεφάλι του, η λογική, η αλήθεια, η συνείδηση, προσφέρθηκε ως αντάλλαγμα για έναν ακόλαστο χορό. 

Η βαθύτερη ουσία θυσιάστηκε στον βωμό της πιο ανίερα ρηχής επιθυμίας.

Αυτή η ιστορία, λοιπόν, μας θέτει ένα τρομακτικό, προσωπικό, οντολογικό ερώτημα:

Πόσες φορές έχουμε «αποκεφαλίσει» τη δική μας φωνή;

Πόσες φορές, για να μη χαλάσουμε την «ησυχία» μας, για να μην ταράξουμε τα νερά σε μια σχέση, σε μια δουλειά, σε μια παρέα, κόψαμε και πετάξαμε την αλήθεια μας;

Πόσες φορές, με αντάλλαγμα έναν φευγαλέο «χορό» –μια πρόσκαιρη αποδοχή, ένα βόλεμα, μια εύκολη λύση– προσφέραμε το κεφάλι της συνείδησής μας σε ένα πιάτο;

Η έρημος του Ιωάννη, δεν είναι απλώς  ένα γεωγραφικό πεδίο. 

Είναι ο εσωτερικός τόπος της σιωπής όπου ο καθένας μας συναντά τον εαυτό του και την αλήθεια του. 

Η πίστη, αν με ρωτάτε, στην πιο βαθιά της ουσία, δεν είναι ένα σύνολο κανόνων. 

Είναι η απόφαση να μην αφήσεις αυτή τη ιερή φλόγα μέσα σου, να σιγήσει. 

Είναι το θάρρος να κρατήσεις το κεφάλι σου συνδεδεμένο με την καρδιά σου, ακόμα κι αν «ολόκληρο το παλάτι» γύρω σου, ζητάει να το προσφέρεις σε ένα πιάτο…

Ας τιμήσουμε τον Πρόδρομο, όχι απλώς ως Άγιο, αλλά ως τον αιώνιο φύλακα της μοναδικής μας αλήθειας και ομορφιάς, που όλοι κατέχουμε μέσα μας.

Κλείνοντας, ας αναρωτηθούμε: 

Η δική μου «κραυγάζουσα» πίστη, ζει; 

Ή μήπως, την έχω ήδη παραδώσει για έναν χορό;