"Σοφία λεν΄ την μάνα μου, Πίστη μ' έμαθε να'χω, Ελπίδα, Αγάπη είναι Ο Θεός κι ο Λόγος που υπάρχω...

 

|γράΦει η Ελένη Ζεάκη

  Γεννά η Σοφία αρετές,  

το Πνεύμα Τ' Άγιο θρέφει  

κι ένα μικρό μικρό παιδί σ' Άγιο μετατρέπει...

               

 

...Πρώτη η Πίστη δώδεκα

τα χρόνια της ζωής της

μπροστά στον αυτοκράτορα

δείχνει τη δύναμη της

 

Ρωτά εκείνος σίγουρος

πως σαν παιδί λυγάει

και να αρνηθεί την Πίστη της

αυταρχικά ζητάει

 

Η Πίστη με αυθάδεια

λέει του 

"Δεν αλλάζω!

Ένα Θεό Αληθινό

Πιστεύω και δοξάζω"

 

Μα ετούτο τον εξόργισε

δεν του δώσε τη λύση

και σαν παιδί να φοβηθεί

μπροστά του να λυγίσει...

 

Στάλα δεν το 'πολόγισε

και ντουγρουτζάς του ήρθε

ότι απ' τη μητέρα της

αυτή χειρότερη ήταν

 

Και δε διστάζει ο Ανδριανός

μαχαίρι να ακονίσει

και το κεφάλι του παιδιού

στεφάνι να στολίσει

 

Πρώτη αποκεφαλίστηκε

για ν' αλλαξοπιστήσει

κι έρχεται τώρα η σειρά

η Ελπίδα ν' απαντήσει

 

Πώς όμως τέτοια αρετή

να απογοητεύσει;

Στέκει η Ελπίδα αγέρωχη

στου παλατιού τη μέση

 

Βλέπουνε όλοι έκπληκτοι

τέτοια παιδιά γενναία

και ήτανε δεκάχρονη

κι η Αγάπη ήταν εννέα

 

Λέει η μικρούλα 

"μια χαρά

αισθάνομαι απόψε,

κοντά στην Πίστη ας θαφτώ,

την κεφαλή μου κόψε"

 

Δε δίστασε ούτε στιγμή

την κεφαλή της παίρνει

και την εννιάχρονη ζητά

κι εκδίκηση προσμένει...

 

Να πει πως θα παραδοθεί,

Χριστό πως δεν τιμάει

και στων ειδώλων τη μεριά

με δήλωση θα πάει...

 

Πω πω, τί βρήκε τον ξανά!

Σαν βρέθηκε μπροστά του,

η Αγάπη τόσο δυνατή

του κόβει τη χαρά του!

 

"Σοφία λεν΄ την μάνα μου,

Πίστη μ' έμαθε να'χω,

Ελπίδα, Αγάπη είναι Ο Θεός

κι ο Λόγος που υπάρχω!

 

Έτσι ετελείωσε κι αυτό

με κοφτερή λεπίδα.

Η χήρα η μάνα έθαψε

Πίστη Αγάπη Ελπίδα

 

Και πάνω από τα μνήματα

παρακαλάει και λέει

"Κύριε πάρε με μαζί"

με πόνο η μάνα κλαίει...

 

Ο Κύριος της γρήγορα

στο αίτημα απαντάει

και η Σοφία αναχωρεί

κοντά τους για να πάει...

 

Δίπλα στο πιο όμορφο δεντρί

φύτρωσαν άλλα τρία,

που 'ναι οι πρώτες αρετές

για την Ορθοδοξία...

|ας δούμε και κάτι σχετικό που επιμελήθηκε η Αθηνά Σ.

 

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ

Στην αρχαία Ρώμη οι άνθρωποι ήταν δίγλωσσοι, 

μιλούσαν λατινικά και ελληνικά. 

Αυτό φαίνεται από τα κείμενα της εποχής.

Όταν κάποιος γινόταν κατηχούμενος στον Χριστιανισμό 

τον ρωτούσαν σε ποια από τις δύο γλώσσες 

θέλει να κατηχηθεί. 

Οι Ρωμαίοι είχαν λατινικά και ελληνικά ονόματα εξίσου.

Όμως παρατηρείται στον Χριστιανισμό 

μια διάθεση αλλαγής τρόπου ζωής 

ακόμη και με την αλλαγή ονόματος, 

σε κάτι πιο πνευματικό. 

Παραδείγματα δίνουν οι βίοι των μαρτύρων Παντολέοντος 

που με θεϊκή παρέμβαση μετονομάσθηκε σε Παντελεήμων, 

Νεανία σε Προκόπιος κ.α.

Η μάρτυς Αγ.Σοφία είχε ελληνικό όνομα, 

μιας και οι Λατίνοι γνώριζαν 

και εκτιμούσαν την ελληνική σοφία.

Οι τρεις κόρες της όμως έχουν ονόματα αρετών. 

Πίστη (Fides), 

Ελπίδα (Spes), 

Αγάπη ή Φιλανθρωπία (Caritas).

Είναι πιθανότερο 

να πρόκειται για ονόματα χριστιανικού βαπτίσματος 

κατά το παράδειγμα των προαναφερθέντων.

Η αλλαγή ονόματος 

επί το πνευματικότερο συνέχισε να υπάρχει.

Κατοπινό παράδειγμα 

ο Αυτοκράτορας Αναστάσιος ο Β΄ τον 8ο αιώνα, 

ο οποίος πριν ανέβει στο θρόνο λεγόταν Αρτέμιος. 

Η συνήθεια αυτή κρατεί ως σήμερα στους μοναχούς, 

που με την κουρά τους αλλάζουν συνήθως το όνομά τους.

Χρόνια πολλά, 

τιμή και δόξα 

στις Άγιες Σοφία, Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα...