✔ «Μετά το σχολείο πηγαίναμε στην εκκλησία και μας έδινε ένα πιάτο φαγητό… στο κατηχητικό ένιωθα ασφαλής. Έμαθα σκάκι, έπαιζα επιτραπέζια, είχε μπασκέτα, ήμουν εκεί και δεν ήμουν στους δρόμους... |δες το video!

   |το video προλογίζει ο π.Αυγουστίνος Βλάχος

   [η φωτογραφία από εκείνη την εποχή, που ο Γιάννης και τ΄αδέρφια του ήταν κατηχητόπουλα, από τον π.Δημήτριο Καραϊσκάκη]

Με ιδιαίτερη συγκίνηση παρακολούθησα τη συνέντευξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Sport24. 

Στάθηκα στο σημείο που ο σπουδαίος αυτός αθλητής λέει:

«Μετά το σχολείο πηγαίναμε στην εκκλησία και μας έδινε ένα πιάτο φαγητό… στο κατηχητικό ένιωθα ασφαλής. Έμαθα σκάκι, έπαιζα επιτραπέζια, είχε μπασκέτα, ήμουν εκεί και δεν ήμουν στους δρόμους».

Το μεγάλο, πολυσχιδές διαχρονικό έργο του πατρός Ευαγγέλου Γκανά στη συγκεκριμένη ενορία (Όσιος Μελέτιος Σεπολίων) είναι γνωστό. 

Θέλω όμως να σταθώ στην καρδιά του πράγματος:

Ακόμη και σε καιρούς που ο θεσμός της Εκκλησίας βάλλεται 

(«η Εκκλησία δεν βοηθά», 

«συσσωρεύει πλούτο», 

«μένει μακριά από τα προβλήματα») 

δεν περιμένουμε κανέναν να την «αποκαταστήσει». 

Κανέναν, όποιος κι αν είναι. 

Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης. 

Η δισχιλιετής πορεία της μιλά, η καταγωγή της από Τον Χριστό μιλά και το καθημερινό σωτηριώδες, αγιαστικό και κοινωνικό της έργο μιλά.

Κι όμως, έχει αξία όταν ένας άνθρωπος παγκόσμιου βεληνεκούς και ακροατηρίου, τον οποίο εμπιστεύονται οι νέοι και τον σέβεται η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας για τα αθλητικά του επιτεύγματα, τον χαρακτήρα και το ήθος του, καταθέτει ένα τέτοιο δημόσιο τεκμήριο εμπειρίας. 

Δεν έρχεται να «διορθώσει» τίποτα. 

Κάνει ορατό αυτό που ήδη συντελείται σιωπηλά στις ενορίες: 

Φροντίδα που γίνεται τροφή, λόγος που γίνεται πράξη, πόροι που γίνονται προστασία προσώπων.

«Ένιωθα ασφαλής», λέει. 

Και η φράση του αυτή δεν είναι απλώς ένα συμπαθητικό συναίσθημα. 

Είναι εκκλησιολογικό γεγονός. 

Η Εκκλησία δεν είναι μόνον ευχαριστιακή ζωή και ακολουθίες, είναι και κοινότητα που περιθάλπει το σώμα, αναπαύει την ψυχή και δίνει ταυτότητα στον άνθρωπο και ειδικά στο παιδί, μέσα στη σύναξη. 

Εκεί ακούγεται το όνομά του χωρίς ντροπή. 

Εκεί οι απορίες του στέκονται χωρίς ειρωνεία. 

Εκεί η σχέση πλάθει χαρακτήρα και η χαρά γίνεται παιδαγωγία. 

Έτσι αποκαλύπτεται η Εκκλησία και ως κοινωνία προσώπων.

Και πού ακριβώς ένιωθε ασφαλής; 

Στο κατηχητικό. 

Σ' έναν όρο που στις μέρες μας έχει παρεξηγηθεί, συχνά ταυτισμένος με στείρα αποστήθιση ή πειθαρχικό έλεγχο. 

Στην Εκκλησία όμως, κατήχηση σημαίνει μύηση στη ζωή του Σώματος: 

Είσοδος στον πυρήνα του Ευαγγελίου, στη ροή της προσευχής, στη χαρά της κοινότητας. 

Η ευχαριστία γίνεται κοινός βίος κι ο κοινός βίος, ξεχειλίζει σε διακονία.

Μέσα σ' αυτή τη ζωντανή ισορροπία, η ασφάλεια που μαρτυρεί ο Γιάννης, γίνεται πραγματικό γεγονός. 

Όχι επειδή κρύβουμε τον κόσμο από τα παιδιά αλλά επειδή τα εξοπλίζουμε να σταθούν μέσα στον κόσμο με ελευθερία και διάκριση: 

Να ανήκουν αλλά χωρίς τυφλή συμμόρφωση, 

να αγαπούν αλλά χωρίς να γίνονται έρμαια, 

να ελπίζουν αλλά χωρίς να αφελοποιούν την πραγματικότητα.

Κι αυτό έχει κοινωνική σάρκα. 

Εκεί που στήνεται λόγος, ευχαριστία, διακονία και προσφορά, μειώνεται η έκθεση στον δρόμο, αυξάνει η ένταξη, ανθίζει το ταλέντο. 

Τότε ο «πλούτος» της Εκκλησίας μετριέται αλλιώς: 

Σε πιάτα φαγητού, σε υποτροφίες και μελέτη, σε ανοιχτές αίθουσες, σε ιερείς και ανθρώπους που διαθέτουν χρόνο και ψυχή για τους μικρούς και τους αδύναμους.

Κι αυτά δεν είναι επικοινωνία. 

Είναι μετρήσιμος καρπός!

Γι' αυτό λέω πως η Εκκλησία δεν ζητά και δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης. 

Ζει αυτό που ομολογεί! 

Η δημόσια μαρτυρία ενός ανθρώπου που αποτελεί πρότυπο για τους νέους, απλώς κάνει ορατό το ήδη συντελούμενο: 

Ότι μέσα στη σύναξη ο άνθρωπος γίνεται πρόσωπο. 

Κι όταν ένα παιδί μπορεί να πει «εκεί ένιωσα ασφαλές», δεν περιγράφει διάθεση της στιγμής. 

Περιγράφει την Εκκλησία στην ολότητα και στην αλήθεια της..!

 

|ας δούμε ξανά μαζί τον Γιάννη να τα περιγράφει ο ίδιος...