|Μόνο σε μένα φαίνεται η γιαγιά Ευαγγελία, ως ο μπάρμπας μας σε θηλυκό και πιο γραμματιζούμενο; Δες και συ και πες...|
Πάλι με συγκίνησες, βρε "αμΦοτεροδεξιούλη" με την ωραία φωτογραφία του αγίου Γέροντος Εφραίμ σε μια από τις αναρτήσεις σου προ ολίγων ημερών.
Ας μου επιτραπεί, ως ανταμοιβή σου, να σου πω κάτι προσωπικό.
Το 2011, μου λέει ο Α. ο γαμπρός μου:
- Γιαγιά, θα πάμε στον Γέροντα Εφραίμ στην Αριζόνα για 10 μέρες! Έρχεσαι;
Πέταξα από τη χαρά μου.
Ήταν κάτι που το ήθελα βαθιά μέσα μου.
Αμέσως, όμως, σκέφθηκα τα έξοδα.
Πώς να ζητήσω από τον άνδρα μου, εφ' όσον ήξερα τις υποχρεώσεις που είχαμε και οι συντάξεις μας είναι από τις πιο μικρές;
- Πόσο κοστίζει; τον ρώτησα.
- Μμ, αρκετά, μου είπε, αλλά σκέπτομαι να καταφέρω να βρω τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα που δεν ταξιδεύουν πολλοί και τα εισιτήρια είναι φτηνότερα κατά πολύ. Θα σε ενημερώσω.
Και πράγματι.
Σε λίγες ημέρες με ενημέρωσε πως εισιτήρια τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα υπάρχουν και είναι πολύ φθηνά.
Με προβλημάτισε αρκετά το οικονομικό κόστος, αλλά όχι και τόσο ώστε να αποθαρρυνθώ.
Το άφησα στον Θεό.
Όταν γινόταν αυτη η συζήτηση ήταν περί το τέλος Δεκεμβρίου και πλησίαζαν Χριστούγεννα και βεβαίως η Πρωτοχρονιά.
Εκείνη την εποχή, στην μικρή ενορία στα Βόρεια της Αττικής όπου εκκλησιαζόμασταν, κάθε εβδομάδα γινόταν μια συνάντηση όσων γυναικών ήθελαν, για πνευματική κατάρτιση και προσέγγιση στις αλήθειες της Πίστεώς μας.
Έτσι, λοιπόν, καθώς ο χρόνος περνούσε φτάσαμε στις παραμονές των Χριστουγέννων/Πρωτοχρονιάς.
Προ αυτών των εορτών μαζευτήκαμε πάλι η παρέα της Ενορίας για την πνευματική μας συνάντηση λίγες ημέρες προ της αλλαγής του χρόνου.
Η υπεύθυνη κ. Ε.Ν. είχε φέρει και μια Βασιλόπιττα, για να τιμήσυμε και τον Άγιο Βασίλειο και αφού τελειώσαμε το πρώτο μέρος της συνάντησης, είπε:
"Και τώρα θα κόψουμε την πίττα μας για ευλογία, και ευχαριστία στον Άγιο Βασίλειο, τον οποίο θα τιμήσουμε σε λίγες ημέρες".
Και μετά τα ψαλτικά μας, άρχισε να μοιράζεται η πίττα.
Όλες ψάχνανε για το φλουρί κι εγώ το βρήκα στο στόμα μου.
Αυτό ήταν κάτι που δεν μου είχε συμβεί ποτέ.
Άρχισαν εν χορώ οι ευχές και έτσι τελείωνε η συνάντηση, όταν με πλησίασε μια φίλη φιλόλογος, η Κ.Μ. και με κάπως επιτακτικό ύφος μου λέει:
- Βάλε το χέρι σου στην τσέπη μου...
Αντέδρασα γελώντας.
Εγώ να βάλω το χέρι μου σε ξένη τσέπη;
- Ακούς τί σου λέω; μου μίλησε με επιτακτικό, δασκαλίστικο ύφος, σα να μίλαγε σε μαθήτριά της, η φιλόλογος.
- Μα..., εγώ επέμενα.
Ήταν τέτοιο το ύφος της που δεν σήκωνε πια αντίρρηση.
Βάζω το χέρι μου στην τσέπη της κι ανέσυρα ένα φάκελλο.
- Άνοιξέ τον, ήρθε η διαταγή.
Ανοίγω και τι να δώ...;;;
Το ποσόν των εισιτηρίων!!!!
Θα συνεχίσω με σκανδαλώδη συνέχεια.
Καταλαβαίνει κανείς με ποιές χαρές ανακοίνωσα το γεγονός.
Όμως, η δεύτερη ανάγκη που παρουσιάστηκε ήταν πιο δύσκολη.
Ήρθε πάλι ο καλός ο γαμπρός μου και μου ανακοίνωσε πως η πρεσβεία των ΗΠΑ για να εκδώσει άδεια επίσκεψης (VISA), θέλει 150 δολάρια!!!
Εκεί πια γονάτισα στην κυριολεξία.
Γυρνούσα μέσα στο σπίτι μου κάνοντας τις δουλειές μου και όλο μουρμούριζα προσευχούλες για το τι να κάνω.
Και, ω του παραδόξου θαύματος, θυμήθηκα πως όταν έρχεται η μεγάλη μας αδελφούλα από τις ΗΠΑ όπου μένει μονίμως, εκτός από τα δωράκια της, μας άφηνε από παλαιότερα και μερικά δολάρια, έτσι για να την θυμόμαστε.
Μη ξέροντας τί να τα κάνω, τα είχα από χρόνια τοποθετήσει μέσα σ' ένα τόσο δα πορτοφολάκι, ξεχασμένα εντελώς, μα....εντελώς, σε μια γωνίτσα.
Κάποια ημέρα, καθώς στριφογύριζα στο σπίτι πότε με τα ξεσκονόπανα, πότε με τις σφουγγαρίστρες πάντα μουρμουρίζοντας τους όρθρους και τ' απόδειπνα, όπως τα θυμόμουν, φτάνω σ' ένα ντουλαπάκι, που είχα λίγο καιρό να τακτοποιήσω.
Χωρίς να κάνω κάτι άλλο, νιώθω μια επιθυμία να βάλω το χέρι μου στην πιο βαθιά γωνίτσα του και......πιάνω ένα τόσο δα πορτοφολάκι.
Το ανοίγω και μετράω ΑΚΡΙΒΩΣ το ποσόν που κόστιζε η VISA σε δολάρια.
Σας τα γράφω όλα αυτά, κλαίγοντας και γελώντας, καθώς τα θυμούμαι σαν να συμβαίνουν τώρα.
Όταν πια ευλόγησε ο Κύριος και φτάσαμε στην αγκαλιά του υπέροχου Μοναστηριού του Αγίου Αντωνίου και πήγα για εξομολόγηση στον Άγιο τώρα πια Εφραίμ, τον Αριζονίτη, δεν ξέρω πως η πρώτη μου φράση ήταν...
- Θέλω να σας πως πώς έφτασα να είμαι εδώ.
Και του εξιστόρησα όλα τα πιο πάνω.
Και τότε......
Τότε άρχισε εκείνος να μου λέει πώς έφτασε στην Αμερική, εξιστορώντας μου όλη την διαδρομή του.
Εγώ είχα κυριολεκτικά χαζέψει.
Δεν χόρταινα να τον ακούω.
'Ημουν τόσο συνεπαρμένη, που δεν κατάλαβα όταν μου εξιστορούσε, τότε που υπέφερε από τους πόνους στο σώμα του και οι φίλοι του στις ΗΠΑ τον προέτρεπαν και παρακαλούσαν να ταξιδέψει στην Αμερική και αυτός αρνιόταν...
Τότε όπως μου είπε:
"Ήρθε η Μαυροφόρα και με προέτρεπε να πάω, αλλά εγώ δεν την άκουγα.
Ξαναερχόταν η Μαυροφόρα, τα ίδια.
Στο τέλος με μάλωσε η Μαυροφόρα και κατάλαβα πως έπρεπε να πάω".
Εγώ συνεπαρμένη δεν κατάλαβα, ούτε σκέφθηκα ποια μπορεί να ήταν η Μαυροφόρα.
Με την χάρη όμως που είχε ο άγιος, έπιασε ότι εγώ δεν πήρα χαμπάρι.
Γι' αυτό μου το επανέλαβε πολλές φορές.
Μετά από ώρες και αφού πια είχα φύγει από κοντά του, και σκεφτόμουν όλ΄αυτά που μου περιέγραψε, ήρθε η κατάνυξη στο νου μου και κατανόησα επιτέλους ότι η Μαυροφόρα ήταν η Παναγιά μας...
Ήταν μια υπέροχη συνάντηση.
Εξ΄άλλου με είχε διαβάσει όλη, ήξερε τί θα του πω.
Με μία καθοδηγητική του φράση ένιωσα πως τα ήξερε όλα.
Στα γράφω όλα αυτά "αμΦοτεροδεξιούλη μου",
γιατί ξέρω πως εσύ σέβεσαι όλες τις εμπειρίες, αλλά και τις στραβοτιμονιές ημών των ελαχίστων και γιατί πάλι θέλω να σε παρακαλέσω να μου στείλεις ξεχωριστά την ωραιότατη φωτογραφία του Αγίου Εφραίμ, γιατί από εδώ δε μπορώ να την απομονώσω.
Τόσο βλαξ είμαι, αλλά τί να κάνουμε;
Άντε και καλή αντάμωση κανένα βραδάκι....
|η γιαγιά, Ευαγγελία Γ.
"Συνεχίζεται;"
(Τι λέτε; Να την πιέσουμε;)
●"αμΦοτεροδεξιούλη" ΥΓ.:
Και ενώ ψάχναμε ποια εικόνα της Παναγιάς Μάνας μας θα συνοδεύσει αυτο το υπέροχο κείμενο της Γιαγιάς Ευαγγελίας, έρχεται ένα απροσδόκητο μνμ από την κ.Αγγελική Παπακωνσταντίνου, που μας έδωσε τη λύση!
Δείτε...
"Στο Μοναστήρι του Αγίου Σάββα στην Παλαιστίνη υπάρχει μια εικόνα της Μητέρας του Θεού, στην οποία είναι ζωγραφισμένη με μαύρο ένδυμα, όπως φορούν οι μοναχές.
Κάποτε κάποιος ρώτησε τους πατέρες αυτού του μοναστηριού:
-Δεν είναι αμαρτία να ζωγραφίζεις τη Θεοτόκο μοναχή;
Τότε του απάντησαν:
-Δεν ζωγραφίζουμε τη Μητέρα του Θεού ως μοναχή, αλλά έτσι εμφανίστηκε η Κυρία του κόσμου στα βάθη της θάλασσας σε αυτόν που έσωσε από πνιγμό.
–Από πνιγμό; ρώτησε.
Πες μου σε παρακαλώ αυτό το περιστατικό, γιατί όντας εδώ για πολλές μέρες κοιτάζοντας αυτό το εικονίδιο, αμαρτάνω κρίνοντας ότι δεν πρέπει να ζωγραφιστεί έτσι.
Τότε οι πατέρες του είπαν τα εξής:
Κάποιος άνθρωπος από τη Θράκη, ονόματι Ιωάννης, υποσχέθηκε να γίνει μοναχός.
Αλλά μετά από λίγο, πήγε στη Ρουμανία για να κάνει επιχειρήσεις.
Περνώντας αρκετά χρόνια εκεί, ανέβαλλε πάντα κάθε σκέψη να γίνει μοναχός.
Κέρδισε επίσης πολλά χρήματα, μετά από τα οποία αποφάσισε να έρθει στην πατρίδα του και να παντρευτεί.
Πήρε τα υπάρχοντά του και τα χρήματά του και μπήκε στο πλοίο για να ταξιδέψει στη γενέτειρά του.
Ταξιδεύοντας στη Μαύρη Θάλασσα, το πλοίο βυθίστηκε κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας.
Βυθίστηκε και αυτός στα βάθη της θάλασσας βλέποντας τον εαυτό του σε μεγάλο κίνδυνο, φώναξε μέσα από την καρδιά του:
"Μάνα του Θεού, σώσε με και θα πάω στα Ιεροσόλυμα να γίνω μοναχός!!!"
Ξαφνικά, ενώ βρισκόταν στα βάθη της θάλασσας, είδε την Υπεραγία Θεοτόκο να τον αρπάζει από το χέρι και βγάζοντάς τον στη στεριά, είπε:
"Πήγαινε και εκπλήρωσε την υπόσχεσή σου!"
Πήγε λοιπόν με τα πόδια στην Κωνσταντινούπολη, ζήτησε από κάποιους χριστιανούς τα χρήματα που χρειάζονταν για το ταξίδι και ήρθε στα Ιεροσόλυμα.
Μετά ήρθε εδώ, στο Μοναστήρι του Αγίου Σάββα, και έγινε μοναχός.
Εδώ ζήτησε από έναν μοναχό που ζωγράφισε να του κάνει εικόνα της Θεοτόκου, όπως την έβλεπε στα βάθη της θάλασσας, δηλαδή ως μοναχή.
Έζησε αρκετά χρόνια στο μοναστήρι μας και αφού ολοκλήρωσε τα μοναχικά του, μετακόμισε στις Ουράνιες Κατοικίες...
|Πατερικό της Θεοτόκου|
(εμείς από εδώ...)
Υπέρ Αγία Θεοτόκο Παναγία Παρθένο Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ελέησον απαντα✝️✝️✝️🛐
ΑπάντησηΔιαγραφή