✨ Η συγγνώμη, αδέρφια, δεν είναι αδυναμία. Είναι η πιο "macho", η πιο αντρειωμένη πράξη που υπάρχει... |Χρόνια Πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν μαζί με τον απίθανο Άγιό τους, αλλά και σε όσους τολμούν να συγχωρούν…

 

                       |γράΦει ο εκ των "συν αυτώ", ΚωστήςΠαπαναστασίου

 ·

(Ποιον εαυτό μας αντέχουμε να έχουμε; 

Του φονιά ή του αγίου Διονυσίου;)

 

17 Δεκεμβρίου, 

γιορτάζει ο αναφερόμενος και ως "άγιος της Συγγνώμης".

 

Ας αφήσουμε για λίγο, τα λιβάνια και τις λιτανείες 

και ας μπούμε στο "matrix" μιας πραγματικής ιστορίας…

 

Γιατί, αυτό που έκανε ο Διονύσιος 

(ο κατά κόσμον, κόμης Γραδενίγος Σιγούρος, 

πριν φορέσει τα ράσα), 

αν γινόταν ταινία στο Netflix, 

θα λέγαμε ότι το σενάριο είναι υπερβολικό τουλάχιστον!

 

Σκεφτείτε το…

 

Ζάκυνθος του 16ου αιώνα, 

μια εποχή άκρατης βίας,παραλογισμού , βεντέτας 

και να κυριαρχεί η φράση "οφθαλμός αντί οφθαλμού".

 

Ένας φονιάς χτυπάει παρορμητικά την πόρτα ενός μοναστηριού, 

όντας τρομαγμένος και κυνηγημένος…

 

Ο ηγούμενος (ο άγιος Διονύσιος) του ανοίγει:

 

– «Κρύψε με, με κυνηγάνε, δολοφόνησα», λέει ο φονιάς.

– «Ποιον σκότωσες;», ρωτάει ο άγιος.

– «Τον Κωνσταντίνο Σιγούρο, τον αριστοκράτη»…

 

(Παρένθεση: 

Ο Κωνσταντίνος Σιγούρος ήταν ο αδερφός εξ αίματος, 

του Αγίου…)

 

Εδώ, φίλοι μου, σταματάει η λογική και αρχίζει η Οντολογία…

 

Είναι σχεδόν βέβαιο, 

πως, ο σύγχρονος άνθρωπος σε μια τέτοια περίπτωση

θα ούρλιαζε, 

μπορεί να άρπαζε ακόμη και το μαχαίρι 

ή στην καλύτερη, θα φώναζε την αστυνομία...

Κοινώς, με κάποιον τρόπο Θα έπαιρνε εκδίκηση. 

Είναι το "δίκαιο", σωστά; 

Το ανθρώπινο…

 

Ξέρετε πολύ καλά, 

ότι ζούμε σε μια χώρα 

που κρατάμε μούτρα για μια θέση πάρκινγκ, 

δεν μιλάμε στα αδέρφια μας για ένα θέμα κληρονομικό 

ή, ακόμη ακόμη, 

"δολοφονούμε" χαρακτήρες στα social media 

επειδή διαφώνησαν μαζί μας κάπου!

 

Ο άγιος Διονύσιος, όμως, 

έκανε κάτι όπου σήμερα φαντάζει αδιανόητο.

Ούτε έκλαψε μπροστά στον φονιά, 

ούτε τον έβρισε,

αλλά…τον έκρυψε,

τον τάισε, 

του εδώ έδωσε ακόμη και χρήματα 

και τον φυγάδευσε, για να μην τον πιάσουν οι διώκτες 

(που ήταν η ίδια η οικογένεια του Αγίου!).

 

Ήταν τρελός;

 Ήταν αδύναμος;

Όχι αγαπητοί μου…

Ήταν… Ελεύθερος!!!

 

Ο άγιος, κατάλαβε εκείνη τη στιγμή κάτι, 

που εμείς παλεύουμε μια ζωή να νιώσουμε:

Αν σκότωνε τον φονιά 

(κυριολεκτικά ή ηθικά), 

θα γινόταν κι αυτός φονιάς. 

Το κακό τότε θα πολλαπλασιαζόταν.

Συγχωρώντας τον όμως, 

σκότωσε το κακό από τη ρίζα,

έσπασε την αλυσίδα του μίσους και του παραλογισμού!

 

Μέσα μας, αγαπητοί μου, παλεύουν δύο τύποι:

Από τη μία ο "Φονιάς", 

που θέλει να έχει πάντα δίκιο, 

που κρατάει τεφτέρι με τα χρωστούμενα των άλλων, 

που διψάει για εκδίκηση και δικαίωση…

Από την άλλη ο "Διονύσιος", 

που ξέρει ότι η μόνη αληθινή νίκη 

είναι η ανόθευτη καθάρια αγάπη, 

που υπερβαίνει ακόμη και τον πόνο.

 

Η συγγνώμη, αδέρφια, δεν είναι αδυναμία.

 

Είναι η πιο "macho", 

η πιο αντρειωμένη πράξη που υπάρχει.

Θέλει τεράστια ψυχικά "καρύδια" 

για να αγκαλιάσεις αυτόν που σε πλήγωσε.

 

Στην Ελλάδα του σήμερα, 

που όλοι είμαστε έτοιμοι να φάμε τις σάρκες μας, 

ο άγιος Διονύσιος στέκεται όρθιος, 

αδι(άΦθορος) και μας ρωτάει:

«Εσύ, 

πόσο ακόμα θα κουβαλάς το πτώμα του εγωισμού σου;»

 

Χρόνια Πολλά στη Ζάκυνθο και στην Αίγινα 

και σε όσους τολμούν να συγχωρούν…