“Τι θέλει ο Θεός να κάνω σήμερα;”

Ιω.15.17Aγίασέ τους με την αλήθεια σου. O Λόγος ο δικός σου είναι η Αλήθεια.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ.

-         Τα σύγχρονα παιδιά είναι πολύ συγκεχυμένα. Λένε πολλά, αλλ’ ο νους τους περιπλανάται στην περιφέρεια και χάνεται το κέντρο, το νόημα.

 

-         - Πρέπει να μιλάμε όταν μας βιάζουν(πνευματικά-ψυχικά). Τότε βιάζουμε και εμείς τον αβίαστο Θεό και δίνει λόγο ελευθερίας.

 

-         - Όταν ο άνθρωπος έχη ανεξομολόγητα κρυφά αμαρτήματα, τότε, όταν ακούση έναν πνευματικό λόγο, αισθάνεται έναν πόνο κάπου στο σώμα του. Η θεία Χάρη και δι’ αυτού του τρόπου του φανερώνει την κατάστασή του και, αν θέλη, γλυτώνει από αυτό το πνευματικό κακό.

 

- Με τις εντολές του Χριστού καλούμαστε να γίνουμε όμοιοι με τον Θεό και να ανατείλη το πρόσωπο-υπόσταση.Προς Κορινθίους Α.Ιε. 45 Ἔτσι εἶναι γραμμένον: Ἔγινε ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ, ὂν ζωντανό· ὁ τελευταῖος Ἀδὰμ πνεῦμα ποὺ δίνει ζωήν.

 

- Όταν ο άνθρωπος γίνη πρόσωπο, τότε δεν μένει ποτέ μόνος του. Το πρόσωπο δεν γνωρίζει μοναξιά, ζη με τον Θεό και τους ανθρώπους.

 

.... κάθε αμαρτία είναι πλάνη, αφού η πειρασμική κατάσταση πλανά τον νου και φεύγει από τον Θεό. Έτσι, όταν αμαρτάνουμε, αισθανόμαστε ότι είμαστε πλανεμένοι. Τότε ζητάμε ακατάπαυστα το έλεος του Θεού και αυτό μας λυτρώνει από την πλάνη.

 

Όταν λέγη κάποιος λόγο Θεού να λέγη ό,τι του δίνει η καρδιά του και όχι ό,τι του λέγει η διάνοια. Ο απλούς λόγος που βγαίνει από την καρδιά έχει ενέργεια και σώζει τους άλλους.

 

- Όταν ο Θεός δίνη σε κάποιον το χάρισμα του λόγου, δεν δίνει το χάρισμα της θεραπείας σωματικών ασθενειών. Διότι το χάρισμα του θεολογικού λόγου θεραπεύει τον άνθρωπο πνευματικά και ο πνευματικά θεραπευμένος δεν χρειάζεται και θεραπείες από σωματικές ασθένειες.

 

- Στην Δύση οι άνθρωποι ζουν με τον εγκέφαλο, δηλαδή έχουν κέντρο της ζωής τους την λογική. Έτσι, αν οι επιστήμονες ανακαλύψουν ένα μηχάνημα, τότε θα μπορέσουν να διαβάσουν τις σκέψεις των ανθρώπων και να τους κατευθύνουν. Όσοι, όμως, ζουν με την καρδιά, μέσα στην οποία ενεργεί η Χάρη του Θεού, και προσεύχονται καρδιακά, αυτοί έχουν το χάραγμα του Σταυρού μέσα σε αυτήν και κανείς δεν μπορεί να τους ελέγξη πνευματικά. Αυτοί έχουν την ελευθερία του πνεύματος.

 

Να μην ακούη κανείς τον λογισμό του(σκέψεις), διότι μέσα από τους λογισμούς εργάζεται ο διάβολος και το σατανικό πνεύμα. Αν ο άνθρωπος ακούη τον λογισμό του στα μικρά, τότε ο διάβολος θα αποκτήση σιγά-σιγά ισχύ, δύναμη και κυριαρχία επάνω του και τότε θα τον ρίξη και σε μεγάλες πλάνες. (ώστε ο νους πρέπει να έχει οδηγό τον ευαγγελικό λόγο-νόμο για να βγούμε από το σκότος-πλάνη και όχι τις χοικές έξεις των ανθρώπων που οδηγούν στην λήθη-πνευματικό θάνατο).

-         Όταν προσεύχεται κανείς καρδιακά, κάποτε του δίνεται ένας λόγος. Αυτός ο λόγος γεννά και άλλους λόγους. Έτσι ανοίγεται ο νους του ανθρώπου, συλλαμβάνει το νόημα ολοκλήρου της Αγίας Γραφής. Κάθε αποκαλυπτικός λόγος περικλείει όλο το νόημα της Αγίας Γραφής.

-         ….οι θεούμενοι δέχονται ένα άρρητο ρήμα(ο Θεός ομιλεί στον άνθρωπο υπερβατικά,πάνω και πέρα από τον λόγο και την νόηση του) και το αποδίδουν με πολλά κτιστά ρήματα και νοήματα.

-         - Όταν κάποιος λαμβάνη ένα πνευματικό χάρισμα, συνήθως ελκύει τον φθόνο των άλλων. Τότε αισθάνεται την ανάγκη να το κρύψη. Έτσι, χωρίς να το καταλάβη, γίνεται κατά Χριστόν σαλός.

    

-         Όταν κανείς προσεύχεται και αισθάνεται μια πνευματική παράλυση, τότε αυτό φανερώνει την ενέργεια της Χάριτος.

       

-         Πολλές φορές αυτή η Χάρη τραυματίζει και τσακίζει και αυτά τα κόκκαλα(ένεκεν του ψεύδους που επικρατεί στον πεπτωκότα άνθρωπο). Η Χάρη του Θεού μπαίνει στην ψυχή και το σώμα.

 

         

-         - Όταν αρχίζη κανείς να ζη κατά Χριστόν, τότε τον ΄΄αποβάλλει΄΄ η κοινωνία. Όμως, τότε αποκτά άλλη κοινωνία, γιατί και εμείς οι Χριστιανοί έχουμε την δική μας κοινωνία(Αγία,άνωθεν,μυστική)...

   Ιω.3. 6Eκείνο που έχει γεννηθεί από σάρκα είναι σάρκα, κι εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα είναι πνεύμα. 7Mην απορήσεις που σου είπα: Πρέπει να γεννηθείτε ξανά. 8Oάνεμος φυσάει σε όποια κατεύθυνση θέλει, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Tο ίδιο είναι και ο καθένας που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα.     

-         - Μεγαλύτερη αξία έχει η πνευματική παρθενία(αυτή είναι η αληθινή παρθενία). Πνευματική παρθενία είναι η τήρηση των εντολών του Χριστού, όταν ο νους του ανθρώπου κολλήση στον Θεό με την προσευχή. Αυτήν την πνευματική παρθενία μπορούν να αποκτήσουν όλοι, και έγγαμοι και άγαμοι.

 

-         Σε κάθε θεία Λειτουργία υπάρχει συλλείτουργο. Ο καθένας συμμετέχει ανάλογα με την δεκτικότητα που έχει και λαμβάνει την θεία Χάρη.

-          

-         - Πολλές φορές όταν στενοχωρούμαστε από τους άλλους, να το αφήνουμε να περνάη απαρατήρητο, να μην κάνουμε συνεξήγηση, γιατί οι άλλοι μπορεί να μη κατάλαβαν ότι μας έκαναν κακό. Και είναι δυνατόν, αν ζητήσουμε την συγνώμη τους, τότε να το σκεφθούν και να δημιουργηθή πρόβλημα.

       

-         - Στα μικρά παιδιά να μιλάμε σαν να είναι μεγάλοι, αλλά προσαρμόζοντας τον λόγο στο νοητικό τους επίπεδο και να φροντίζουμε να αναπτύσσωνται ως μεγάλοι. Δηλαδή, να μη τα αντιμετωπίζουμε ως μικρά παιδιά.

- Στην Χριστιανισμό έχουμε αποκάλυψη του Θεού και εμείς αγωνιζόμαστε να επιβεβαιώσουμε την αποκάλυψη. Αυτό κάνουν οι άγιοι δια μέσου των αιώνων. Διαφορετικά, ο Χριστιανισμός γίνεται μια ιδέα, μια αξία. Εμείς στηριζόμαστε στην ζωή και την διδασκαλία των αγίων.

 

Στην Βασιλεία των Ουρανών δεν θα πάμε ούτε με τα παιδιά, ούτε με τα σπίτια. Επομένως, πρέπει να φροντίζουμε την σωτηρία μας και ας αφήνουμε τα παιδιά στην Πρόνοια του Θεού, όταν κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν γι’ αυτά και δεν μας ακούνε.

 

-         Δεν ασχολούμαι με αυτούς που με περιφρονούν ούτε ασχολούμαι με το τί λένε.   

...Μετά την πτώση του ανθρώπου, η ψυχή τρέφεται από το σώμα, δηλαδή οι υλικές απολαύσεις την ψυχαγωγούν. Μετά όμως τον θάνατο, αυτά τα σωματικά πάθη που ψυχαγωγούσαν την ψυχή, τα οποία δεν υπάρχουν, λόγω του χωρισμού της ψυχής και του σώματος, πνίγουν ασφυκτικά την ψυχή. Αυτά είναι τα τελώνια και η κόλαση.

 

- Παράδεισος είναι η Χάρη – Βασιλεία του Θεού. Ο Θεός στέλνει συνεχώς την Χάρη Του και μας καλεί σε αυτήν την ζωή. Όσοι περιφρονούν τον Θεό και Τον διώχνουν, τότε κατά την Δευτέρα Παρουσία Του θα δουν τι Θεό έδιωχναν και θα κατακαίωνται. Όσοι ζουν τώρα εν Θεώ, τότε θα μαγευθούν.

       - Έχουμε έναν τόσο πλούσιο Θεό, που έχει τόσο μεγάλη Χάρη, και όμως ζούμε τόσο φτωχά. Λυπούμαστε για το παραμικρό, αυτό είναι κατάντημα. Έπρεπε να είμαστε διαρκώς χαρούμενοι. Έπρεπε η ζωή μας να είναι διαρκώς μια καθημερινή έκπληξη. Δεν υπάρχει μέρα που να μην μας δίνη ο Θεός μια καινούρια αίσθηση της αιωνίου ζωής.

–       Όταν το πνεύμα του χριστιανού συνάγηται εν εαυτώ, είτε εκ της μαρτυρικής καταπονήσεως, είτε εκ της ουρανίου δόξης, ήτις επεσκίασεν αυτόν, η προσευχή αυτού γίνεται ως αστραπή διασχίζουσα ακαριαίως την οικουμένην απ’ άκρου εις άκρον» (Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι.

 

-         Ο έγγαμος, όταν δεν εκτιμά και δεν εξασκή την παρθενία του πνεύματος (καθαρότητα καρδιάς που επέρχετε εις το να μείνουμε στο λόγω του Χριστού), δεν ζη καλά και ως έγγαμος, διότι η έγγαμη ζωή τροφοδοτείται από αυτήν την καρδιακή καθαρότητα.

 

        

-         Η διαφορά μεταξύ ψυχολογικού και πνευματικού γεγονότος είναι διαφορά μεταξύ ανθρωπίνου και θείου. Τα πάντα στην πνευματική ζωή είναι καρπός ανθρωπίνης συνεργείας και θείας Χάριτος.

-          

- Ο Θεός οικονομεί στον υπερήφανο άνθρωπο θλίψεις-πειρασμούς για να σωθή. Σ’ αυτόν που έχει σώμα δυνατό του δίνει μια αρρώστια για να  μην είναι ακρατής. Οι θλίψεις συντρίβουν την καρδιά και από την συντριβή αυτή βγαίνει η προσευχή.

 

-         Μερικές φορές είναι καλό που δημιουργείται μεταξύ των αδελφών ταραχή. Διότι αφ’ ενός μεν απομακρύνονται από την ακηδία, αφ’ ετέρου δε έρχονται σε ταπείνωση.

      

 

Σύμφωνα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων η ψυχή του ανθρώπου έχει νοερά και λογική ενέργεια. Η νοερά ενέργεια λειτουργεί αμέσως με την δημιουργία της ψυχής, ενώ η λογική ενέργεια συνδέεται με την ανάπτυξη του εγκεφάλου, τον οποίο χρησιμοποιεί ως όργανο. Κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης η όραση του Θεού γίνεται με το νοερό της ψυχής του ανθρώπου και όχι με την λογική του ενέργεια.

 

Με αυτές τις προϋποθέσεις το βρέφος, που έχει καθαρό νου, έχει την δυνατότητα να βιώνη εμπειρίες του Θεού, αλλά δεν έχει ακόμη την δυνατότητα να εκφράζεται με εικόνες και παραστάσεις ενός ωρίμου ανθρώπου, ακριβώς γιατί δεν έχει ακόμη ολοκληρωθή η διανοητική λειτουργία του εγκεφάλου. Κατά την διαδοχική ωρίμανσή του δε εκφράζει αυτά που ζη με τις αντιληπτικές καταστάσεις του εγκεφάλου του. Έτσι, η διατύπωση της εμπειρίας γίνεται με τα νοήματα της κάθε ηλικίας. Άλλο είναι η εμπειρία του Θεού, που γίνεται με τον καθαρό νου, και άλλο είναι η έκφραση της εμπειρίας αυτής που γίνεται με την λογική. Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή «νους μεν καθαρός, ορθά βλέπει τα πράγματα. Λόγος δε γεγυμνασμένος, υπ’ όψιν άγει τα οραθέντα».

 

Τα βρέφη έχουν φωτισμένο νου, δια του οποίου είναι ενδεχόμενο να βλέπουν αγγέλους, κατά την θεία Λειτουργία και αλλού, χωρίς όμως να μπορούν να το εκφράσουν λογικά, διότι ακόμη δεν έχουν αναπτυχθή οι λειτουργίες του εγκεφάλου. Όμως, ο νους αυτός σκοτίζεται με την πάροδο του χρόνου, από την ανάπτυξη των παθών και το σκοτάδι του περιβάλλοντος.

Ο άνθρωπος, καθώς μεγαλώνει και ανάλογα με τα γεγονότα της ζωής του, και καθώς αυξάνεται η λογική του ικανότητα, συνήθως έρχεται αντιμέτωπος με διάφορα προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα και δυσκολίες, και κατ’ αυτόν τον τρόπο «μάχεται» τον Θεό. Δεν μπορεί να καταλάβη «λογικά» τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί ο Θεός στην ζωή του και στην ιστορία, σε συνδυασμό με την ελευθερία του ανθρώπου, την οποία δεν μπορεί ο Θεός να παραβιάση.

 

Το πρόβλημα προέρχεται από το ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ακτίστου και κτιστού. Το άκτιστο (ο Θεός) δεν έρχει αρχή, φθορά και τέλος, ενώ το κτιστό έχει αρχή, φθορά και τέλος. Ο άναρχος, αθάνατος και άκτιστος Θεός είναι ακατανόητος από τον θνητό, κτιστό άνθρωπο, τον δημιουργημένο εν χρόνω. Μόνον στον Χριστό ενώθηκε το άκτιστο και το κτιστό καθ’ υπόσταση. Ακόμη υπάρχει διαφορά μεταξύ ουσίας που είναι αμέθεκτη από τον άνθρωπον και ενεργείας που είναι μεθεκτή. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος διαλαλεί: «Ώ βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Ως ανεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού! Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; Ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;». (Ρωμ. ια’ 33-34).

 

Όταν ο Γέροντας βίωνε τον Άδη, τότε το θείο Φως ήταν αθέατο, αλλά του άνοιγε τους (πνευματικούς)οφθαλμούς για να αισθάνεται το σκότος στο οποίο ζούσε.

Αυτή είναι η οδός για τους πεπτωκότες, προκειμένου να αναχθούν στην θεωρία του Θεού. Γράφει χαρακτηριστικά: «Βαθεία η θλίψις μου δι’ εμαυτόν, αλλ’ εκεί, έμπροσθεν, βλέπω το Φως».

 

Μετά παρέλευσιν πολλών ετών αφ’ ότου επεσκέφθη εμέ το έλεος του Υψίστου Θεού, παρετήρησα ότι το άκτιστον Φως είναι ήρεμον, ακέραιον, ομοιογενές· ενεργεί επί του νοός, επί της καρδίας, εισέτι δε και επί του σώματος. Κατά την θεωρίαν αυτού όλη η ύπαρξις ημών ευρίσκεται εν καταστάσει, την οποίαν η “γη” δεν γνωρίζει. Αυτό το Φως είναι φως αγάπης, φως συνέσεως, φως αθανασίας και θαυμαστής ειρήνης

 

«- Πολλοί Πατέρες λένε ότι ο Χριστιανός πρέπει να μελετά τον εαυτό του, να κάνη καθημερινά αυτοεξέταση, να βλέπη τα καλά και τα άσχημα. Όμως, εμένα δεν με βοήθησε αυτό, αλλά κάτι άλλο. Έλεγα: “Τί θέλει ο Θεός να κάνω σήμερα;”. Έβαζα μπροστά μου τις εντολές του Χριστού και προχωρούσα στην εφαρμογή τους, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: “Τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος κατά σκοπόν διώκω επί το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού” (Φιλ. γ’, 13-14). Έτσι, εκτός από τα χονδρά παραπτώματα, για τα οποία χρειάζεται πλήρης και ολοκληρωτική μετάνοια και εξομολόγηση, ο άνθρωπος δεν πρέπει να αυτοαναλύεται, ούτε να εξετάζη τους λογισμούς του, για να βρη από πού προερχονται, ούτε αν έχη χάρη και πόση.

 

 

Από τις τρεις Υποστάσεις της Αγίας Τριάδος οικειότερη σε μας είναι η Υπόσταση του Κυρίου Ιησού εξαιτίας της ενανθρωπήσεως. Στο πρόσωπο του σαρκωθέντος Λόγου του Πατρός λάβαμε το θησαυρό της αληθινής «γνώσεως της δόξης του Θεού». Στο «υπόδειγμα» της «εις τέλος» αγάπης Του είδαμε επίσης το μέτρο του αληθινού Ανθρώπου «εις όν ευδοκεί» ο Θεός. Ο Υιός του Θεού είναι η «εικών του Θεού του αοράτου». Στην Υπόστασή Του χώρεσαν η αόρατη Θεότητα και όλη η ανθρωπότητα, «τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης». Σύμφωνα με τη θεολογική έκφραση της εμπειρίας του Γέροντος Σωφρονίου «η Υπόστασις-Πρόσωπον είναι η πρωταρχική και εσχάτη αρχή, η τα πάντα περιβάλλουσα διάστασις εν τω Θείω Είναι.

 

 

Με την «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού δημιουργία δόθηκε στον άνθρωπο η φυσική φορά προς τον Θεό και η δυνατότητα να προσλάβει και να αφομοιώσει το πλήρωμα των Ενεργειών Του. Στην προοπτική αυτή κατανοούμε και το λόγο ότι «δημιουργών τον άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, ο Θεός επαναλαμβάνει Εαυτόν εν ημίν» και γίνεται «Πατήρ ημών» κατά τον ενεργητικό τρόπο της Υπάρξεώς Του. Η υποστατική αρχή στον άνθρωπο συνίσταται στην αναφορά του προς τον Θεό, και ιδιαίτερα προς τον Υιό και Λόγο του Θεού, και στη δυνατότητα να εξομοιωθεί προς Αυτόν και να γίνει υπόσταση. Ως υπόσταση τότε ο άνθρωπος αποτελεί επίσης «αρχήν προσλαμβάνουσαν εν εαυτή το άπειρον». Το οντολογικό περιεχόμενο του αυξάνει δυναμικά κατά το μέτρο της μετοχής του στο πλήρωμα των Ενεργειών του Δημιουργού του. Το μεγαλείο και η θεοειδής ποιότητα του ανθρώπου φανερώνονται με την μετοχή του στις Ενέργειες του Θεού που είναι η ύπαρξή Του.

Πριν την πτώση το «άπειρον» αυτό ήταν η δόξα με την οποία ο άνθρωπος ήταν «εστεφανωμένος». Με τη δόξα αυτή θα απέβαινε άφθαρτος και θα καθίστατο κέντρο όλης της κτίσεως, η οποία με θαυμαστό τρόπο «διηγείται δόξαν Θεού». Θα ανέφερε όλη την πλάση με ευγνωμοσύνη στον Θεό και με θεοπρεπή τρόπο θα μετέβαινε από ένα πλήρωμα δόξης σε μεγαλύτερο πλήρωμα δόξης, μακαριότητος και ζωής.

Με την πτώση όμως ο άνθρωπος στερήθηκε τη δόξα του Θεού. Απολιθώθηκε η καρδιά του και σκοτίσθηκε ο νους του. Ο θάνατος εισήλθε στη ζωή του και τον κατέστησε δούλο της αμαρτίας. Η δοξασμένη θεωρία που είχε προηγουμένως στον παράδεισο αντικαταστάθηκε με φοβερή και αδυσώπητη βάσανο. Βλέπει νοερά τα πάντα να διηγούνται ματαιότητα, αφροσύνη, φθορά και θάνατο. Έχοντας την υποστατική αρχή εξακολουθεί να είναι το κέντρο της κτίσεως, όχι όμως ως φορέας και οικονόμος του πληρώματος της ζωής, αλλά με αρνητικό τρόπο, ως το μεγάλο και παγκόσμιο τραύμα που οδηγεί στην άβυσσο της απωλείας και αυτόν και όλη τη δημιουργία.

 

Η αναγέννηση και ενεργοποίηση της υποστατικής αρχής στον άνθρωπο επιτελείται με την επισκίαση του ακτίστου Φωτός, που εκπορεύεται από το Πρόσωπο του ανάρχου Θεού. Τότε γίνεται ικανός να προσλάβει την οντολογική δύναμη Εκείνου και να κληρονομήσει τον πλούτο της Θείας ζωής. Το Φως αυτό πληροφορεί με άρρητο τρόπο την ψυχή ότι ο «κατ’ εικόνα» Θεού άνθρωπος στην έσχατη τελείωσή του θα προσλάβει όλο το πλήρωμα της θεανθρώπινης ζωής «καθ’ ομοίωσιν» του Θεανθρώπου Χριστού. Η όραση του Φωτός μεταδίδει στον άνθρωπο τη χαρισματική κατάσταση του Προσώπου-Υποστάσεως. Τον συνδέει με τον Χριστό που είναι το μοναδικό κέντρο όλης της κτίσεως. Μετέχει στη θεία παγκοσμιότητα του Μεγάλου Θεανθρώπου και γίνεται και αυτός μέγας. «Δια της δυνάμεως της Θείας αγάπης περιπτύσσεται τον κόσμον άπαντα». Εκείνο που ο Θεός κατέχει κατά φύση, αποκτά ο άνθρωπος κατά χάρη.

 

Αυτό το αγαθό Πνεύμα που δίνει ο Χριστός στους εκλεκτούς Του, όταν γίνουν κοινωνοί της θείας παγκοσμιότητός Του, «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι», και ως εκ τούτου εμπνέει στο φορέα Του την προσευχή υπέρ όλου του κόσμου. Όπως ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς» είναι ο μοναδικός «μεσίτης Θεού και ανθρώπου», έτσι και οι μέτοχοι του πλατυσμού Του γίνονται οι «μεσίται», οι «ελέγχοντες και διακονούντες ανά μέσον αμφοτέρων» (Θεού και ανθρώπου) υπέρ της καταστάσεως όλου του κόσμου.

 

Επιπλέον «ο άνθρωπος-υπόστασις δεν γνωρίζει μοναξίαν». Τούτο κατανοείται με δύο τρόπους.Ζει αδιάλειπτα στην παρουσία του Ζώντος Θεού και προσεύχεται υπέρ όλου του κόσμου. Γίνεται ο άνθρωπος που προφητικά πόθησε να δει ο Ιώβ. Εκείνος δηλαδή ο άνθρωπος που μιμούμενος τον Χριστό θα εκταθεί μεταξύ ουρανού και γης και θα βάλει το ένα χέρι του στον ώμο του Θεού και το άλλο στον ώμο του ανθρώπου. Ακριβώς τότε ο άνθρωπος, προσευχόμενος για όλο τον κόσμο, γίνεται «βασίλειον ιεράτευμα», ακολουθώντας το «υπόδειγμα» του Κυρίου. Αυτό είναι το σημείο που μαρτυρεί ότι αποκαταστάσθηκε στον άνθρωπο η πρωταρχική «εικών», ότι εκπληρώθηκε η υποστατική αρχή.

Όταν ο άνθρωπος μετανοεί, δεν μετανοεί μόνο για τον εαυτό του, αλλά για τον όλο Αδάμ, για όλη την κτίση. Όταν αναγεννάται, αναγεννάται στον άνω κόσμο της Βασιλείας των Ουρανών, νικητής όλων των κοσμικών δυνάμεων, όπως ο Δεσπότης Χριστός. Ανεβάζει μαζί του όλη τη δημιουργία ως αληθινός υιός και κληρονόμος του Θεού, «σύμμορφος τω σώματι της δόξης» του Υιού Του. Όπως αγαπήθηκε «εις τέλος» από τον Σωτήρα Χριστό, έτσι και αυτός αγαπά μέχρι αυτομίσους τον Ευεργέτη Θεό. Δεν θεωρεί «τιμίαν» την ψυχή του, αλλά είναι έτοιμος για κάθε θυσία στο άγιο και τέλειο θέλημά Του. Με την ίδια αγάπη προσεύχεται για όλο τον κόσμο. Συμμετέχει «μετά κραυγής ισχυράς» στη Γεσθημάνια προσευχή του Χριστού για τον Αδάμ. Στο επίπεδο αυτό πραγματοποιείται η υποστατική αρχή στον άνθρωπο. Ενωμένος με τον Χριστό και με τη δύναμη της αγάπης Του περιπτύσσεται τα πάντα: τον ουρανό και τη γη και τα καταχθόνια. Ακολουθεί τον Χριστό «όπου αν υπάγη».

 

Την κυριαρχική εξουσία του ανθρώπου μέσα στη κτίση, στην οποία πρωτίστως εντοπίζει το «κατ’ εικόνα» ο ιερός Χρυσόστομος, βλέπει ο Γέροντας Σωφρόνιος όχι ως εξωτερική επιβολή εξουσίας, αλλά ως πνευματική νίκη και κυριότητα πάνω σε όλα που πληρούν «τον ορατόν και νοητόν κόσμον». Τούτο βέβαια γίνεται με την πίστη στον Χριστό.

 

Από το τραύμα της πτώσεως θεραπεύει  τον άνθρωπο ο Χριστός. Στο Πρόσωπο του Χριστού, που είναι εικόνα του ανάρχου Πατρός, γνώρισε ο άνθρωπος τον αληθινό Θεό αλλά και τον αυθεντικό Άνθρωπο. Ο Χριστός ανέστησε και ζωοποίησε την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Μέσα στην απειρία της «εις τέλος» αγάπης Του «αποκαλύπτεται εις ημάς η εικών του Ανθρώπου, καθώς υπάρχει προαιωνίως εν τω δημιουργικώ νοΐ του Θεού». Στο Φως του Προσώπου Του φανερώνεται «εν μέρει» η κατάσταση της έσχατης τελειώσεώς του. Αρχίζει να προβάλλει η θεωρία του προαιωνίου σχεδίου του Θεού για τον άνθρωπο.

.

 

- Δεν πρέπει να κάνουμε τάματα(ή υποσχέσεις) στον Θεό. Όμως, αν γίνωνται, πρέπει να εκπληρώνωνται.

 

-         Εκάλεσαν κάποτε τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης να θεραπεύση έναν δήθεν παράλυτο. Ήταν πλεκτάνη, γιατί ήθελαν να τον σκοτώσουν. Όταν ο άγιος Ιωάννης κατάλαβε την πλεκτάνη, είπε: “Γεννηθήτω, Κύριε, κατά το ρήμα τους”. Και ο δήθεν παράλυτος έγινε πράγματι παράλυτος. Στην συνέχεια ο άγιος Ιωάννης προσευχήθηκε και έγινε καλά. Όποιος προφασίζεται τον άρρωστο, επιτρέπει ο Θεός να γίνη άρρωστος.

-         

-         - Όταν ο άνθρωπος γνωρίζη επίγειες απολαύσεις με την τέχνη, τότε αισθάνεται απογοήτευση και πίκρα. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο άνθρωπος εξασκεί την τέχνη, για να συλλάβη το αιώνιο, αλλά δεν μπορεί αυτό να επιτευχθή με κάποιο ανθρώπινο έργο. Η ψυχή, όμως, γνωρίζει ότι δεν βρίσκεται εκεί το αιώνιο και γι’ αυτό πονάει.(ο Αγιος ήταν μεγάλος ζωγράφος στο Παρίσι).

-Η Αγία Τριάς είναι Θεός Αγάπης.
Η αγάπη, περί της οποίας γίνεται λόγος εν τω Ευαγγελίω, είναι άκτιστος ζώσα ενέργεια της ανάρχου Θεότητος. Ίδιον αυτής είναι να ενοί ημάς εν αυτώ τούτω τω είναι. ….. φυσική αύξησις εν τω Πνεύματι μέσω της διαμονής εν τω Θείω χώρω δια της τηρήσεως των εντολών του Χριστού.
Ο νους αίφνης αποκτά γνώσιν και εκφράζει αυτήν δι’ ανθρωπίνων όρων. Τούτο έρχεται ως λάμψις αστραπής, όταν η καρδία πυρούται δια της αγάπης. Τούτο είναι το “θαυμαστόν φως” της αιωνιότητος, εις το οποίον πάντες ημείς εκλήθημεν.         

  Εγώ ειμί η Αλήθεια, εγώ ειμί η Ζωή, εγώ ειμί η Οδός, εγώ ειμί το Φως του κόσμου (Ιωάννης 8,12 - 14,6 ).