ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥΣ: "Είμαι μόνος, αλλά δεν νοιώθω μοναξιά..."

Επισκέφθηκα κάποιον αδελφό για να τον ενισχύσω πνευματικά και να του κάνω λίγη συντροφιά.. Ήταν μόνος και μεγάλης ηλικίας άνθρωπος. Με υποδέχτηκε με χαρά και σεβασμό. Καθίσαμε  στο μεγάλο μπαλκόνι του διαμερίσματος και αρχίσαμε μια συζήτηση που είχε σχέση περισσότερο με τα προβλήματα της υγείας του, αλλά και με την μοναξιά του. Είναι πνευματικός άνθρωπος και βλέπει τα πάντα με το "ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ". Αντί να τον ενισχύσω, με ενίσχυσε. Αντί να τον διδάξω, με δίδαξε. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση περισσότερο ήταν ο εξής λόγος του: "Είμαι μόνος, αλλά δεν νοιώθω μοναξιά. Δόξα τω Θεώ. Σ' ολόκληρη τη ζωή μου βάδιζα με το θέλημά Του και ποτέ δεν μ' εγκατέλειψε...". 
Έβλεπα το χαμόγελό του και έλεγα μέσα μου: "να ένας άνθρωπος του Θεού" που δεν γογγύζει για τα γηρατειά, τις ασθένειες, αλλά και για τα παιδιά του που του αφιερώνουν λίγο χρόνο".

Αν μας άκουγε ένας ορθολογιστής, θα έλεγε πως αυτός ο λόγος δεν έχει καμιά βάση. Πως είναι δυνατόν ο μοναχικός άνθρωπος να μην νοιώθει μοναξιά! Χωρίς την ανθρώπινη συντροφιά δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος. 

Κι όμως, φίλοι μου, αν και οι άνθρωποι είναι απαραίτητοι και αναγκαίοι στη ζωή μας θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η καλύτερη συντροφιά είναι ο Κύριος, η Παναγία και οι Άγιοι. Αυτό είναι το βίωμα και η εμπειρία της Εκκλησίας. Αλλά για να γευτούμε αυτή την κατάσταση, θα πρέπει να βιώνουμε την παρουσία του Θεού στην προσευχή, στην μελέτη του Ευαγγελίου, στα μυστήρια και γενικότερα στη Θεία Λατρεία. Αυτή η κατάσταση είναι ΔΩΡΕΑ του Αγίου Πνεύματος...
Μακάρι να βιώνουμε κι εμείς την θερμή και ευεργετική παρουσία του ουρανού στη ζωή μας.

π. Υάκινθος