Σαν λειτουργιά μου φάνηκε, βρε παιδί μου! Μη με παρεξηγήσεις...

Αφού ήμαν στην πρωτεύουσα για τις εξετάσεις μου για τα τριγλυκερίδια, τα ζάχαρα και τα τοιαύτα και τα παιδιά από τα "Μελωδικά καράβια" κάνανε, λέει, τέτοια καλή προσφορά, είπα κι εγώ, πριν σας "χαιρετίσω", να πάω να δω τι σόϊ είναι αυτό το Ηρώδειο.
Επειδή με ρώτησες πως μου φάνηκε εκείνη η βραδυά...
Δεν θ΄ακούσεις από την αφεντιά μου ούτε για το χώρο, ούτε για τη μουσική, ούτε για τους μουσικούς. 
Υπέροχα!
Και για έναν μπάρμπα, σαν ελόγου μου, πρωτόμαθα και ανήκουστα όλα τούτα.
Αυτά να τα πείτε εσείς που ξέρετε.
Εγώ ένα μονάχα έχω να σου πω:
Αυτός ο Σταμάτης μεγάλο έργο κάνει!
Και έλεγα από την ώρα που βγήκε στη σκηνή, εκεί μπροστά στο αλογάκι του από τα παιδιάστικά του χρόνια, πως κάτι μου θυμίζει, μα ποιον μου θυμίζει, βρε παιδί μου;

Μετά κατάλαβα πως αυτόνα που μου θυμίζει δεν τον έχω δει ποτές.
Αλλά είχα ακούσει κάποτε έναν φτασμένο Ιεροκήρυκα που΄χε έρθει στην Εκκλησιά του χωριού, κυρ Δημήτρη θαρρώ πως τονε λέγανε, που είχε πει ανάμεσα στ΄άλλα πως απ΄όλους εκείνους που ο αφέντης τους έδωσε εκείνα τα χρυσά, ο ένας τους που του΄δωκε 10, με τη δουλειά και το μεράκι του τ΄αυγάτισε και τα΄κανε 20...
Αυτόν μου θύμισε ο Σταμάτης κι ας μην τον έχω γνωρίσει ποτές μου.

Και πάνω απ΄αυτό το ένα που σου΄πα, θα σου πως κι άλλο ένα. 
Πιο βαρύ μου φαίνεται αυτό:
Μη με παρεξηγήσεις όμως, ε;
Γιατί ο Χριστός μας ήτανε εκείνο το βράδυ εκεί στο Ηρώδειο.
Μ΄όλους εμάς τους νοματαίους, διάσημους, αγράμματους και μη, Έλληνες και ξένους, μπαρμπάδες ή παιδιά. 
Το όνομά του διαλαλήθηκε τόσες φορές και με τόσο ένθερμο τρόπο, που δε γινόταν να΄ναι Απών.
Άσε που και να θέλει, δεν μπορεί να΄ναι Απών.
Και η Μάνα μας η Παναγιά ήτανε μαζί Του.
Όπως πάντα στους γάμους και στα γλέντια.
Και μαζί μας.
(Ξέρεις, άλλωστε ελόγου σου, πολλούς μουσικάντηδες να κάθονται να σκαρώνουνε τραγούδια για τη Δέσποινα Παναγιά;)

Αλλά τόσην ώρα προσπαθώ να σου πω το ένα.
Και κουράστηκα. 
Κι εγώ να σου τα λέω και συ να τα γράφεις.
Το λοιπόν.
Μου φάνηκε έτσι, βρε παιδί μου, πως να σου το πω;
Και συμπάθα με.
Σαν προσευχή...
Σαν νυχτερινή λειτουργιά ένα πράμα...
Απ΄αυτές που κι ο παπάς και οι ψαλτάδες είναι διαλεχτοί. 

Και το μυστήριο σε συνεπαίρνει και νιώθεις Χριστό.
Και γίνεσαι ένα μαζί Του κι ένα με τους διπλανούς σου γύρω σου.
Κι ας μη τους έχεις ματαδεί.
Και λες: 
Να κοινωνήσω θέλω απόψε κι ας πεθάνω αύριο το πρωί.
Μονάχα η Θεία Μεταλαβιά σαν να έλειπε για όλο ετούτο που σου λέγω τώρα δα.
Έτσι ένιωσα κι έτσι σου τα λέγω.
Να τους πεις χαιρετίσματα του Σταμάτη.
Μου΄πανε πως τονε ξέρεις.

Από έναν μπάρμπα του χωριού, να του πεις.
Που τόλμησε να πατήσει το πόδι του στα σαλόνια.
Και επέστρεψε στη φλογέρ-α και στα προβατάκια του.
Γεια μας ολούθε!

Ο μπάρμπας σου.-

ΥΓ:
Και όποιος ψάχνει να βρει που΄ναι η Ελλάδα, 
να τους λες πως ένας μπαρμπας και μια κυρά Ευανθία σου΄παν πως η Ελλάδα ήταν τις προάλλες στο Ηρώδειο. 
Μην ψάχνει άδικα αλλού ο άνθρωπος...