Στα 90 της χρόνια σήμερα, η γιαγιά Αντωνία, και χαροκαμένη μάνα, διότι έχασε τον γιό της πριν 30 χρόνια σε νεαρή ηλικία, μου εξέφραζε συνεχώς το παράπονο της πόσο της λείπει το παιδί της και ότι δεν το βλέπει ποτέ στον ύπνο της.
Μία ημέρα λοιπόν που την ξανά επισκέφτηκα, μου διηγήθηκε το εξής:
Παπούλη μου, εχθές με χτύπησε το κουδούνι μία νεαρή κοπέλα και μου ζήτησε βοήθεια.
Ήταν πολύ όμορφη και νεαρή, αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση, η καλοσύνη στα μάτια της.
Έλαμπε σαν την Παναγία!
Δεν είχα όμως χρήματα να της δώσω και της είπα, καθώς σκέφτηκα, να περιμένει να της δώσω λίγη φακή που μου περίσσεψε.
Της έδωσα ένα μικρό ταπεράκι.
Με ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια και έφυγε.
Την σκεφτόμουν συνέχεια, για ώρα.
Όταν πλάγιασα λοιπόν να κοιμηθώ, βλέπω μπροστά στα μάτια μου ολοζώντανο το παιδί μου να κάθεται στο τραπέζι και να τρώει την φακή από το ταπεράκι που έδωσα στην κοπέλα.
Μανούλα μου γλυκιά, μου λέει, τι νόστιμη φακή που μου έκανες!
Είχα πολύ καιρό να φάω τόσο νόστιμη φακή!
Σ' αγαπώ πολύ μανούλα μου!
Εκείνη την στιγμή πετάχτηκα πάνω και φώναζα σαν τρελή "παιδί μου παιδί μου, που είσαι να σε σφίξω στην αγκαλιά μου".
Μετά κατάλαβα ότι ήταν όνειρο.
Αλλά τόσο αληθινό όνειρο παππούλη μου!
Ήταν μπροστά μου, το παιδί μου.
Ποτέ μου δεν το είδα από τότε που το έχασα, και μου είπε ότι είναι καλά και να μην στεναχωριέμαι.
Μετά όμως παππούλη μου κατάλαβα και φώναξα με όλη μου την ψυχή.
"Παναγιά μου σε ευχαριστώ!"
π. Νικολαος Αμαραντίδης
Υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ συγκινητικό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή