* Θοδωρής Ιακωβίδης ... |Για εμάς ένας ακόμα Χρυσός Ολυμπιονίκης|

Τους αθλητές, που τιμούν με το παραπάνω τα χρώματα της Σημαίας μας, 

αγωνιζόμενοι καθημερινά για χρόνια ολάκερα, 

στερούμενοι χαρές και ανέσεις 

(δεδομένες για εμάς τους υπόλοιπους καλοζωισμένους και βολεμένους...)

για να φτάσουν να δώσουν στον κρίσιμο αγώνα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ή έστω λεπτά, 

όλο τους το είναι ...

... τους γνωρίζουμε συνήθως με μια από τις 2 εκδοχές.

Η πρώτη, όταν φθάσουν σε τέτοιο υψηλό αγωνιστικό, ψυχολογικό, αλλά και πνευματικό επίπεδο και έχουν την τύχη, όπως οι πολλοί λένε (εμείς το λέμε ευλογία), να φέρουν νίκες και διακρίσεις, όπως ας πούμε 

ο Στέφανος Ντούσκος, 

ο Στέφανος Τσιτσιπάς 

ή ο Yannis  ...

Η δεύτερη και πιο συνήθης εκδοχή είναι όταν τους μαθαίνουμε μέσα από τις πικρές και στενάχωρες (πολύ light έκφραση...) ιστορίες τους... 

Οι δηλώσεις του παλικαριού, που λέγεται Θοδωρής Ιακωβίδης, μας ταρακούνησαν για ακόμα μια φορά.

Η αξιοπρέπειά του, το φιλότιμό του δεν κρύφτηκαν όσο κι αν προσπάθησε να μαζέψει τους λυγμούς του...

Η συνέχεια είναι η γνωστή, στην Ελλάδα ζούμε...

Όλα τα κανάλια πέσανε πάνω του.

Ο αρμόδιος Υπουργός να προσπαθεί να τον μεταπείσει να συνεχίσει...

Αθλητές, παρότι κάποιοι δεν τον γνωρίζουν ούτε προσωπικά, 

έσπευσαν με ειλικρίνεια να του συμπαρασταθούν,

καθώς είναι οι μόνοι που μπορούν να τον καταλάβουν.

Στις επόμενες δηλώσεις του στο sport24, μετά το φυσιολογικό καθ΄όλα ξέσπασμά του, καταλαβαίνουμε και μεις οι άσχετοι το γιατί:

"Μου βρήκε φυσικοθεραπευτή η ομοσπονδία και δεν εξυπηρετούσε να πάω. Αυτή τη στιγμή για να κάνω προπόνηση και να γυρίσω και να πάω και στη δουλειά μου κάνω περίπου 400 χιλιόμετρα την εβδομάδα. Είμαι γυμναστής, εργάζομαι σε γυμναστήριο. Τα οδοιπορικά μου είναι 250 ευρώ και αν τον τελευταίο χρόνο δεν είχα και την οικονομική ενίσχυση από τον Παναθηναϊκό, δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Εμείς βλέπουμε το Τόκιο. Βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου. Αυτά συμβαίνουν χρόνια. Έγιναν το 2019, το 2018, το 2017, το 2016, το 2015. Αυτή η κατάσταση δεν είναι φετινή. Η ομοσπονδία τι να πρωτοκάνει με 300.000 το χρόνο; Το παράπονό μου δεν είναι προς την ομοσπονδία. Όταν τα μισά χρήματα από την επιχορήγηση η ομοσπονδία πρέπει να τα δώσει στους υπαλλήλους, έχει τα λειτουργικά της έξοδα, πρέπει να κάνει και πανελλήνια πρωταθλήματα. Τι να κάνει; Έχει τόσα έξοδα. Και αυτή η ομοσπονδία ό,τι μπορεί κάνει".

Είχε συνέλθει μετά τη συγκίνησή του. 

"Τώρα, είμαι καλύτερα. Από χθες το βράδυ είχα συνειδητοποιήσει το τέλος μου από την Εθνική ομάδα. Από χθες ήμουν αρκετά φορτισμένος. Θυμήθηκα τα πάντα. Τον πρώτο μου αγώνα. Θυμάμαι όλους τους αγώνες. Είναι περίπου 100 αγώνες και θυμάμαι τα πάντα. Προσπάθειες, κιλά που μπήκα. Τι έγινε ξεχωριστά στον κάθε ένα με λεπτομέρειες. Το καλύτερο που κρατάω είναι οι σχέσεις που έκανα μέσα από το άθλημα. Οι φιλίες μου με παιδιά που δεν τα ήξερα και βρεθήκαμε όλοι μαζί με τον ίδιο στόχο, το ίδιο όραμα. Παλέψαμε το ίδιο και η φιλία μας κρατάει μέχρι σήμερα. Στην Εθνική ομάδα είμαι από το 2010. Η πιο δύσκολη στιγμή είναι τώρα. Επειδή, ο αθλητής βράζει ακόμα μέσα μου και θέλει να παίξει και του χρόνου, θέλει να πάει και στο Παρίσι, να πάει και στο Λος Άντζελες, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται".

Τον ρώτησα αν συνέχιζε στην περίπτωση που άλλαζαν όλα. 

Μόνο η ιδέα ότι θα μπορούσε να παραμείνει στον αθλητισμό και στην άρση βαρών που αγαπάει άλλαξε στιγμιαία τον τόνο της φωνής του. Ενθουσιάστηκε. 

Θα άντεχε μέχρι το 2032 κι ας είναι ήδη 30. 

"Μακάρι το κράτος να κουνηθεί. Να δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον του και ότι είναι δίπλα μας για να μας βοηθήσει και εγώ ξεκινάω και πάω στο Παρίσι, πάω στο Λος Αντζελες και πάω και Αυστραλία το 2032. Μακάρι να σταθούν δίπλα σε όλους τους αθλητές και στους 83 που προκρίθηκαν και σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν και το έχασαν για λίγο. Είναι και άλλοι που έμειναν εκτός για τους ίδιους λόγους. Ξέρω πάνω από 20 περιπτώσεις αθλητών που περνάνε δύσκολα!"

* "αμφ." YΓ:

1) Για να μην νομίσουν, όσοι δεν είναι του χώρου μας, πως όλοι οι αθλητές αμοίβονται πλουσιοπάροχα και έχουν τις ανέσεις, που ενδεχομένως έχουν οι αντίστοιχοι αθλητές σε άλλες χώρες, εκτός Ελλάδας... 

Χρέος όλων όσων διαχειριζόμαστε παιδιά να τους λέμε αυτές τις αλήθειες, έστω εξ απαλών ονύχων ... 

2) Εμείς πάντως νιώθουμε ιδιαιτέρως υπερήφανοι για αθλητές-προσωπικότητες, όπως ο Θοδωρής Ιακωβίδης.

Έκανε το σταυρό του, γονάτισε και φίλησε το ταρτάν στην τελευταία του προσπάθεια, προσκυνώντας τα ιερά του, την πατρίδα του.

Ο Θοδωρής είναι εκείνο το παλικάρι που πριν από επτά χρόνια, στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα άρσης βαρών στη Λεμεσό, είχε βροντοφωνάξει: Λευτεριά στην Κύπρο.

Και αυτή είναι η ουσία του ίδιου του Ολυμπισμού..

"Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα, του ωραίου του μεγάλου και του αληθινού.."

(ο Ολυμπιακός ύμνος, με την υπέροχη ποίηση του Κωστή Παλαμά, εδώ: https://iop.gr/gr/imnos/ )

Ολυμπιονίκης για πάντα στην καρδιά μας.

https://www.youtube.com/watch?v=mEWO8xbmMxA

Ο Θοδωρής μπήκε ήδη (Μαρουσιώτης γαρ...), χωρίς ακόμα να το ξέρει, "στα πλάνα μας"...

Γιατί εμείς τέτοιους αθλητές θέλουμε ως παράδειγμα για τα παιδιά μας...

Και τέτοιους καλούμε...

Δες, αν έχεις όρεξη, εδώ:

* Ήρθαν τελικά στο σχολείο μας...Το αφιέρωμα και η επίδειξη έγινε! Και δεν τους αφήναμε να φύγουνε...

Μερικές σκόρπιες στιγμές από τις 2 "τεράστιες" ώρες,
που ζήσαμε εμείς και τα "πιτσιρίκια" μας...
Σήμερα το πρωί, 3 Οκτώβρη 2016 
(Πανελλήνια μέρα σχολικού Αθλητισμού)
η Εθνική Παραολυμπιακή ομάδα της Ξιφασκίας με αμαξίδιο
(Δημήτρης,Πάνος,Κέλλυ,Βασίλης,Ντένις...)
άρτι αφιχθείσα από το Ρίο της Βραζιλίας,
στο Αμφιθέατρο του Γυμνασίου της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ",
στο Μαρούσι... 

[2 μονάχα ώρες αρκούσαν για να ξεχαστούν πως κάποιοι από την παρέα μας (πια...) διαθέτουν απλά και ένα αμαξίδιο...
*Από τα παραλειπόμενα-off the record μιας, 
όχι & τόσο, συνηθισμένης σχολικής εκδήλωσης...]