Σκύψε Κύριε ... |"Μια σταγονούλα ἔλεος ἀρκεῖ, να ξαναβρέξει ὁ οὐρανός..."

Σκύψε, Κύριε…
ἄκουσε τὴ φωνή μου.
Ἐγὼ ὁ φτωχὸς ζητιάνος Σοῦ μιλάω.
Τί Σοῦ ζητάω;
Δὲν Σοῦ ζητάω τῶν πλουσίων τὸν χρυσό,
δὲν Σοῦ ζητάω ν᾿ ἀνεβῶ
ψηλὰ σκαλιὰ καὶ θρόνους.

Φοβᾶμαι, Κύριε…
Ὄχι τοὺς Κύκλωπες!
Τῆς Κίρκης τὸ ραβδὶ φοβᾶμαι,
τὸ λάγνο τὸ νησὶ τῆς Καλυψῶς,
τῶν Λωτοφάγων τοὺς λωτούς.
Κι ἕνα μονάχα ψίχουλο ζητάω
τῆς Χαναναίας.
Μόνο ἕνα ψίχουλο
ἀπ᾿ τὸ τραπέζι τῶν Ἁγίων.
Μιὰ σταγονούλα ἔλεος
ἀπ᾿ τοὺς ἀπέραντους ὠκεανούς Σου.

Σκύψε, Κύριε…
«πτωχὸς καὶ πένης» εἶμαι ἐγώ.
Θυμᾶμαι τότε, τὰ χρόνια τὰ παλιά,
ὅταν τὸ ἔλεός Σου ἔπνιγε τὴ γῆ
κι ἔπνιγε τὴν ψυχή μου.
Τώρα ξεράθηκε ἡ γῆ,
στέγνωσαν τὰ χωράφια.

Ποῦ εἶναι τὰ ἐλέη Σου τὰ ἀρχαῖα;
Γιατί σφιχτὸ τὸ χέρι Σου κρατᾶς;
καὶ δὲν σκορπᾶς σὰν πρὶν τὴν εὐλογία;

Τώρα ποὺ οἱ πόνοι πλήθυναν
καὶ βάρυναν πολὺ πολλὰ τὰ χρόνια,
τώρα ποὺ λύγισε ἡ ψυχὴ
καὶ τρεμοσβήνει ἡ φλόγα ἐντός μου,
τώρα, Κύριε, δός μου
μικρὴ ζωῆς σταγόνα…

Δὲς τὸν ἀγώνα… ἔπαψε,
δὲς τῆς ψυχῆς τὰ πάθη,
τ᾿ ἀμέτρητά μου λάθη,
καὶ μέτρα πάλι σὰν παλιὰ
τὴ λίγη Χάρη ποὺ ζητῶ
στὶς μετρημένες μέρες τῆς ζωῆς.

Δὲν ἔχω λόγια, στέρεψαν,
στέγνωσε κι ὅλη τῆς ψυχῆς
ἡ λίγη πού ᾿χα ὑπομονή.
Στέγνωσε κι ἡ ζωή μου…
ξερὸ χορτάρι τοῦ ἀγροῦ
ποὺ τὸ προσμένει ἡ φωτιά.

Περνοῦν τὰ χρόνια σὰν σκιά,
φεύγουν οἱ μέρες κι οἱ στιγμές.

Ἂς ἦταν νά ᾿ρθουν μιὰ φορὰ
ξανὰ οἱ καιροὶ ἐκεῖνοι.
Ἂς ἦταν…
νὰ κελαρύσουν τὰ νερά,
νὰ τραγουδήσουν οἱ στεγνὲς νεροσυρμές,
νὰ πρασινίσουν φυλλωσιές,
νὰ κελαηδοῦν τ᾿ ἀηδόνια.

Ἂς ἦταν, Κύριε…
Μιὰ σταγονούλα ἔλεος ἀρκεῖ,
νὰ ξαναβρέξει ὁ οὐρανός,
νὰ μελωδήσουν μεληδόνια!

Στ.

|το πρωτοδημοσιεύσαμε στις 4/9/2021.

Νιώσαμε την ανάγκη να το δώσουμε ξανά στην αγάπη σας,

γιατί "τυχαία" πέρασε από μπροστά μας 

και μας δρόσισε την ψυχή.

Κυρίως μ΄αυτές οι κουβέντες με τις οποίες τελειώνει ο Στ. μας:

"...Μιὰ σταγονούλα ἔλεος ἀρκεῖ, 

νὰ ξαναβρέξει ὁ οὐρανός..."

Και Ο Κύριος των πάντων ξέρει που να βρέξει 

και που να σταματήσει...