Ο ίδιος έφυγε αλλά και παραμένει αοράτως μαζί μας.
Η παρουσία του, τα βιβλία του αλλά και η φωνή του ακούγεται στις «ερτζιανές» συχνότητες καθημερινά.
Σαν να ακούγεται καθάρια η φωνή σε αυτές τις δύσκολες μέρες:
Μη μασάτε!
Έχει ο Θεός!
Ο Θεός είναι μεγάλος!
Ο Ναζωραίος έχει τον τελευταίο λόγο!
Χριστός Ανέστη!!
Όλοι χρωστάμε κάτι στον πάτερα Ανανία…
Του χρωστάμε πολλά!
Όχι μόνο εμείς που μας αξίωσε ο Θεός να τον γνωρίσουμε από κοντά ή από τα ραδιοφωνικά ακούσματα,
αλλά και αυτοί που διαβάζουν και ακούν τους λόγους του.
Ο Λόγος του άγγιζε και αγγίζει τις καρδιές απλών ανθρώπων σαν να τις θωπεύει και τους φέρνει δάκρυα και βαθύ προβληματισμό!
Ο Λόγος του μπαίνει και στις ψυχές που έχουν στεγανά στη ζωή τους και κάνει ρωγμές.
Από την αρχή οι συντηρητικοί δεν άντεχαν τον ελεύθερο τρόπο έκφρασής του,
ούτε την ελευθερία που απέπνεε ο λόγος του.
Οι πιστοί οι εγκλωβισμένοι στον τύπο του γράμματος του νόμου και όχι στην ουσία,
προβληματίζονταν με τον ανατρεπτικό καθάριο και γάργαρο λόγο του!
Οι «προοδευτικοί» και «δημοκράτες» ακούγοντας τις γεμάτες αγάπη
για τους ήρωες και πόνο για την πατρίδα μας αναφορές του,
τον θεωρούσαν εθνικιστή!
Που να καταλάβουν οι καημένοι
ότι ο άνθρωπος του Θεού κρίνει,
αλλά δεν κρίνεται από ουδενός.
Γιατί διακονεί και ζει «εν τη Αληθεία».
Ο πατέρας Ανανίας ήταν πέραν μακράν
από αυτά τα σχήματα των κομμάτων και των ιδεολογιών.
Πέρα και μακράν από τις αγκυλώσεις
που βασανίζουν τα τελευταία χρόνια τον τόπο μας
και σαν βδέλλα ρουφούν κάθε ικμάδα του Ρωμαίικου πολιτισμού μας!
Το κήρυγμά του είναι πολύπλευρο,
μάς αποκαλύπτει το πρόσωπο του Χριστού και τη μοναδικότητα της Εκκλησίας,
αλλά μάς εισάγει παράλληλα στον κόσμο της ιστορίας που καλούμαστε να ζήσουμε.
Σαν προφήτης πάλεψε να μας αφυπνίσει από τον λήθαργο που διέπει τη ναρκωμένη ζωή μας!
Ο Λόγος του ρέει σαν το δροσερό νεράκι της πηγής.
Και σίγουρα δεν ήταν όλος δικός του,
το αντλούσε από κάποια ανεξάντλητη πηγή
για νά ’ναι τόσο δροσερός και ανεξάντλητος
και τον στόλιζε με την καλλιέπεια της γλώσσας του
και τον έκανε μοναδικό.
Πάντα τα δροσερά νερά πηγάζουν από πηγές πού ’ναι ψηλά, πολύ ψηλά,
ακόμα πιο ψηλά και από τα σύννεφα!
Ο χαρισματικός του λόγος ήταν καρπός του Αγίου Πνεύματος και ας προσπαθούσε να το κρύψει, το νιώθουν οι ακροατές και αυτό τον πρόδιδε!
Όπως τον πρόδιδε και η γλυκύτητα
και φωτεινότητα του προσώπου του,
όταν ήθελε να το παίξει αυστηρός.
Τον πατέρα Ανανία,
τον αναγεννημένο άνθρωπο του Θεού!
Δεν μπορούσες να τον εντάξεις, να τον προσδιορίσεις, να τον χαρακτηρίσεις.
Όταν νόμιζες ότι τον έχεις κατανοήσει και γνωρίσει,
δεν αργούσε και ερχόταν η αμφιβολία!
Όταν κατέληγες ότι είναι άγιος,
σου αποκαθήλωνε την εικόνα του…
και σε έκανε εικονοκλάστη!
Όταν σκανδαλιζόσουν με κάτι,
λίγη συναναστροφή μαζί του και σε επανέφερε…
Η αγιότητα πάντα είναι κεκρυμμένη
και αυτό που την προδίδει είναι η ειρήνη στην καρδιά μας
από τον «εν ημίν Παράκλητο».
Ο πατέρας Ανανίας
μάς αποκάλυψε και ένα μεγάλο μυστικό!
Πώς στέκεται κανείς απέναντι στην αγιότητα,
πώς στέκεται μέσα στην Εκκλησία.
Αφήνεσαι όπως σε μια αγκαλιά.
Αφήνεσαι για να χαρείς την παρουσία του Θεού,
αφήνεσαι για να βιώσεις τη χάρη Του.
Η αγκαλιά της Εκκλησίας είναι η αγκαλιά του Χριστού.
Στην Εκκλησία και τους Αγίους αφήνεσαι
και σε μεταμορφώνουν σιγά-σιγά εν Χριστώ!
Παραδομένος στην αγάπη του Θεού,
ζεις και ανεπαισθήτως προγεύεσαι
ήδη σκιωδώς την ειρήνη της Βασιλείας Του,
που ήδη ήλθε
και είναι μέσα μας και ανάμεσα μας
αλλά και που ακόμα την περιμένουμε.
π. Ευθύμιος Κερμελής
Φανταστικό άρθρο !
ΑπάντησηΔιαγραφή