"- Σας νίκησα κυρία. Συγνώμη! - Κούκλα μου, δε νίκησες μόνο εμένα απόψε..." |Ανέστη Χριστός, ως Παντοδύναμος.-

 

Μ. Σαββατο - 22.10:

- Παρτε μια λαμπαδα, σας παρακαλω κυρια!

Η Χρυσανθη ηταν πολυ βιαστικη.

Ειχε αργησει.

Οχι, δεν πηγαινε στην Ανασταση.

Ειχε δωσει το Αναστασιμο φιλι νωρις στην οικογενεια,

γιατι αποψε ειναι νυχτερινη στο νοσοκομειο.

- Κυρια! Παρτε μια λαμπαδα να κανετε Ανασταση, σας παρακαλω!

Η Χρυσανθη μειδιασε προς στιγμην.

Τι ειρωνεια!

Εκεινη σε λιγο θα παει για βαρδια

και η κοπελα προσπαθει να της πουλησει λαμπαδα για την Ανασταση.

- Καλη μου, δε θα παω εκλησια. Στη δουλεια παω.

- Τοτε κυρια παρτε μια λαμπαδα για να βοηθησετε μια φτωχη κοπελα.

Ειμαι μονη μου κυρια και πουλαω λαμπαδες,

για να μπορεσω να ζησω.

Δεν ηθελε και πολυ να πειστει η Χρυσανθη.

Νοσηλευτρια ειναι,

παιδια εχει,

το καλο υπερασπιζεται καθε μερα,

την πηρε τη λαμπαδα.

- Θες να περασεις αργοτερα απο το νοσοκομειο να σε κερασω κατι;

- Ευχαριστω κυρια, αλλα αν δεν πουλησω τις λαμπαδες,

δεν μπορω να φυγω.

Καλη Aνασταση να εχετε.

- Εγω θα σε περιμενω παντως,

ειπε η Χρυσανθη κι εφυγε γοργα για το νοσοκομειο.

Πρεπει να αλλαξει τους απογευματινους,

για να προλαβουν εκεινοι τουλαχιστον

να πανε στην Ανασταση με τις οικογενειες τους.

Μ. Σαββατο - 23.19:

Μια υποπτη ησυχια επικρατει στο ΤΕΠ.

Ολα τα κρεβατια ειναι αδεια.

Η Χρυσανθη με την Ειρηνη τακτοποιουν τα φαρμακα στα ντουλαπια.

Ανασταση - 00.00:

Εξω ακουγονται οι καμπανες απο τη γειτονικη εκκλησια

που διαδιδουν το χαρμοσυνο μηνυμα της Αναστασης του Χριστου.

Βεγγαλικα φωτιζουν τον ουρανο

και οι δυο νοσηλευτριες με τους δυο γιατρους που εφημερευουν,

ανταλλασσουν ευχες κοιτωντας τα βεγγαλικα απο το παραθυρο.

Μια συνοδος εφερε Φως

και η Χρυσανθη αναψε τη λαμπαδα που ειχε αγορασει.

Πασχα - 02.04:

Μια στιγμη.

Αυτο που ακουγεται δεν ειναι ουτε καμπανα, ουτε βεγγαλικο.

Αυτα εχουν σιγησει εδω και ωρα.

Αυτο ειναι σειρηνα ασθενοφορου.

Μανιασμενη ακουγεται.

Ολο και δυναμωνει ο ηχος.

Πλησιαζει κατα δω.

Οι τραυματιοφορεις ανοιγουν βιαστικα τη πισω πορτα

και πεφτουν στο εδαφος λαμπαδες.

Λαμπαδες Πασχαλινες, λευκες, ροζ, μπλε.

Βγαινει το φορειο με μια κοπελα πανω μεσα στα αιματα.

Η Χρυσανθη κανει τον σταυρο της.

Ναι.

Ειναι η κοπελα που πριν λιγο της ειχε πουλησει τη λαμπαδα.

Ενας μεθυσμενος επεσε πανω της με το αυτοκινητο.

Πρεπει να τη χτυπησε πολυ,

γιατι το κοριτσι δεν δειχνει να αναπνεει.

Ειδοποιηθηκε το χειρουργειο και την περασαν μεσα.

Η Χρυσανθη δεν μπορουσε να αρθρωσει λεξη.

Με δυσκολια ειπε στην Ειρηνη τί ειχε συμβει πριν.

Καθε πεντε λεπτα επαιρναν τηλεφωνο στο χειρουργειο.

Οι συναδελφοι εκει εδιναν τον εαυτο τους και τη ψυχη τους.

Τα κουρελιασμενα, ματωμενα ρουχα του κοριτσιου ηταν ριγμενα στο πατωμα.

Το κοριτσι διασωληνωμενο.

Η ζωη του κρεμοταν απο μια κλωστη.

Πασχα - 04.33:

Το χειρουργειο τελειωσε με τη ραφη και του τελευταιου ραμματος.

Το κοριτσι ξυπνα σιγα σιγα.

Το κεφαλακι του δε θα ειναι ποτε το ιδιο, αλλα ζει!

Στην ανανηψη περιμενει η Χρυσανθη.

Εχει ματωσει τα χειλη της απο την αγωνια.

Το κοριτσι ανοιγει τα ματια του και αντικρυζει τη Χρυσανθη.

- Πού ειμαι;

Εσεις ειστε η καλη κυρια που αγορασατε τη λαμπαδα απο μενα.

Σας γνωρισα.

Τι ειναι αυτο το μερος;

Γιατι ειμαι εδω;

Γιατι ποναω;

- Εισαι στο νοσοκομειο κοριτσι μου.

Ειχες ενα ατυχημα και σε εφεραν εδω για να γινεις καλα.

Θα μεινεις λιγο καιρο εδω

και θα ειμαι κι εγω μαζι σου.

Μην φοβασαι.

Ολα θα πανε καλα.

Βγαζει απο τη τσεπη της στολης της

ενα κοκκινο αυγο και το δινει στο κοριτσι.

- Ελα να δουμε τωρα ποιος θα νικησει.

Το κοριτσι σπαει το αυγο της Χρυσανθης.

- Σας νικησα κυρια. Συγνωμη!

- Κουκλα μου, δε νικησες μονο εμενα αποψε.

Η Χρυσανθη σκυβει και φιλαει γλυκα στα μαγουλα το κοριτσι.

- Πώς σε λενε κουκλα μου;

- Αναστασια, κυρια.

Παλια γιορταζα αυτή τη μερα.

Η Χρυσανθη δαγκωθηκε για να μη δακρυσει.

Πηρε αγκαλια τη κοπελα και τη συνοδεψε στο κρεβατι της.

Πασχα - 7.00:

Η βαρδια τελειωσε.

Η Χρυσανθη πηγε σπιτι, ξαπλωσε μια ωρα.

Πασχα - 08.30:

Στον θαλαμο που κοιμοταν η Αναστασια

μπηκαν αθορυβα δυο κοριτσια της ηλικιας της.

Αφησαν ενα γραμμα,

ενα σοκολατενιο αυγο,

ενα τσουρεκι

κι ενα ονειρεμενο φορεμα.

Το γραμμα κατεληγε:

''Αν θελεις, μπορεις να ερθεις να παιζουμε

και να ειμαστε μαζι ολη μερα.

Εμεις το θελουμε πολυ.

Η διευθυνση μας ειναι…''

- Ενταξει μαμα.

Το αφησαμε το γραμμα, ειπαν τα δυο κοριτσια στη Χρυσανθη.

Κι εκεινη ελαμπε απο ευτυχια και προσμονη…

|έγραψε ο νοσηλευτής μας, Λαμπρος Λιαπης.-

[~ "συν αυτώ" ΥΓ:

1) Για όποιον πιθανόν να αναρωτιέται

"γιατί τέτοιο κείμενο χωρίς τόνους;"...

Όταν κάποιος στο κενό της εφημερίας του

καταγράφει ένα τέτοιο περιστατικό

για εμάς τους "απ΄όξω απ΄τον χορό",

το να του ζητήσεις να το κάνει "καθώς πρέπει"

και με όλους τους τύπους,

μας μοιάζει μια εντελώς αχρείαστη πολυτέλεια...]

2) Λάμπρε, τέτοια γράφε κι όλα άτονα.

Κι αν μπορείς κι ανορθόγραφα,

ακόμα καλύτερα.

Καθόλου δεν μας νοιάζει.

Ίσα ίσα.

Κάποιον πολύ δικό μας θα μας θυμίζεις...

Να σε χαίρονται φίλε!

Οι δικοί σου,

οι ασθενείς σου,

αλλά και μεις "οι ξένοι".-

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!