† 1 χρόνο μετά. Σαν αύριο ξημερώνοντας του Αγίου Παρθενίου, του Προστάτη Αγίου των καρκινοπαθών (και όχι μόνο). Κατά τις 7 παρά το απόγευμα... Δεν λείπει όμως ο μικρός Βασιλάκης μας. Γιατί δεν έφυγε ποτέ.

 

                      

   ...Και πως νιώθουμε όλοι εμείς οι ευλογημένοι δικοί του;

  

 Νιώθουμε γεμάτοι.

 

Σαν να έφυγε ένας άρχοντας,

90 χρόνια μετά,

για να επιστρέψει στην Πατρίδα…

Αλλά μας άφησε φεύγοντας τόσα πολλά,

που όχι μόνο δεν μας λείπει τίποτα,

αλλά η "περιουσία" φτάνει και για τα παιδιά μας...

 

Και πήγε κάπου τόσο καλά,

όπου πόνος, λύπη και στεναγμός δεν έχουν χώρο.

 

Πώς θα μπορούσε λοιπόν, να λυπηθεί κανείς;

 

Και είμαστε απολύτως βέβαιοι

πως δεν έχει πάψει στιγμή

να ετοιμάζει τον καταλληλότερο τόπο

για την Αθανασία, την επί 60 τόσα χρόνια γυναίκα του,

τα 7 παιδιά του,

και τα 13 μέχρι στιγμής εγγόνια του…

 

Καμιά λύπη λοιπόν.

Κανένας στεναγμός.

 

Ευγνωμοσύνη μόνο!

Και χαρά!

 

Ελπίζοντας όλα αυτά να μην φαντάζουν πομπώδη και υπερβολικά.

 

Γιατί εκείνη τη μέρα δεν ευχηθήκαμε όλοι

από τα βάθη της καρδιάς μας ο καθένας…

«Μετά των Αγίων ανάπαυσιν Χριστέ»;

 

Κατ΄ευφημισμό το είπαμε;

Ο άνθρωπος δεν είναι γεννημένος για να γίνει άγιος;

 

Μόνη έγνοια μας πλέον, να φανούμε αντάξιοι.

                  ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 

Και ουδείς επί μνήματος...