Άρχισε να την φωνάζει και να την βρίζει, πέταγε τα πράγματα από το σαλόνι του στο σπίτι του, έσπαγε τα πράγματα και όπως πηγαίνει να την ξαναχτυπήσει...
τον επισκέπτεται ο Κύριος εν βραχίονι υψηλό και πέφτει κατάχλωμος κάτω!...
Τον βάλαν στο κρεβάτι και όταν ήρθε ο γιατρός διαπίστωσε ότι είχε υποστεί ημιπληγία, είχε αγγιχτεί το κέντρο της ομιλίας του, είχε στραβώσει το στόμα του και το δεξί του χέρι και το δεξί του πόδι είχαν παραλύσει.
Οκτώμισι χρόνια τον διακονούσε με υπομονή, χωρίς να λέει τίποτε παρά μόνο: «Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω».
Τα παιδιά της την βασάνιζαν, την γιουχάρανε, την κοροιδεύανε, της κάναν τα ίδια, εκείνη υπέμενε λέγοντας πάντοτε: «Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω».
Μούγκριζε ο κυρ-Ανέστης.
Λέω: «Πώς τα κατάφερνες κυρά Φωτεινιώ;»
«Τι να 'κανα;» λέει «πάτερ μου.» Στην αρχή δεν καταλάβαινα. Κι όταν πήγα μια φορά κοντά του...
τότε με το αριστερό του χέρι, που ήταν το μόνο γερό, μου έπιασε την κοτσίδα και με κοπάναγε.
Και δεν με άφησε πάρα μόνο μετά από μισή ώρα, όταν κουράστηκε το χέρι του. Τότε μόνο ησύχασε.»
«Και το έκανες αυτό συχνά, κυρά Φωτεινιώ;»
«Ε, Δόξα τω Θεώ. Όχι πολύ συχνά. Κανά δυο φορές την εβδομάδα.
Λίγο να ξεκουράζεται. Γιατί ο καημένος έχει άγχος»...
Και δεν τον κατέκρινε.
Δόξα τω Θεώ, έλεγε.
Και της τραβούσε τα μαλλιά μόνο δυο φορές την εβδομάδα...
~ πηγή:
"Πριν δέκα χρόνια, δώδεκα χρόνια γνώρισα μία Ψυχή. Μία Αγία Ψυχή. Θα πούμε ένα όνομα για να κρατήσουμε πάλι το προσωπικό δεδομένο. Την λένε Φωτεινιώ …
Ή εγώ την λέω Φωτεινιώ..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου