Θυμάμαι μία φορά όταν ήμουν διάκονος,
πρωτοετής φοιτητής, το 1976,
στον Άγιο Δημήτριο στη Θεσσαλονίκη
περπατούσα εκεί μέσα στην Εκκλησία
και ακούω σε μια γωνιά φωνές-κραυγές.
Κοιτάζω, βλέπω στο βάθος μια κοπέλα
και φώναζε,
ούρλιαζε
[ήταν δαιμονισμένη].
Πήγα προς τα κει να δω τι γίνεται.
Αυτή έβριζε τους ιερείς.
Λέω, μα Κύριε ελέησον,
μέσα στην Εκκλησία αυτή να βρίζει τους ιερείς;
Ασυναίσθητα πήγα προς το μέρος της
οπότε μόλις με είδε
με άρπαξε εμένα,
με τα λόγια δηλαδή
και άρχισε να με βρίζει.
Πάλι χωρίς να το σκεφτώ
έβαλα το χέρι μου μέσα στην τσέπη
κάτω από το κολόβιο -το σακάκι αυτό που φορούμε-
να πιάσω ένα σταυρό με Άγια λείψανα
που έχω πάντα μέσα στην τσέπη μου.
Αμέσως αυτή μου λέει:
"Άστο γρήγορα αυτό που πήγες να πιάσεις!
Άστο γρήγορα!".
Μου έβαλε τις φωνές.
Προς στιγμήν τράβηξα πίσω,
τρόμαξα αλλά μετά πήρα το σταυρό στο χέρι
μου.
Δηλαδή εμάς μπορεί να
μη μας φαίνεται,
φοράμε το σταυρό,
κάνουμε το σταυρό μας,
μπορεί να μη μας φαίνεται η δύναμη του σταυρού
όμως τη δύναμη του σταυρού την ξέρει πολύ καλά
-και καλύτερα από όλους- ο σατανάς.
Αυτός είναι που φρίττει
και τρέμει μπροστά στη δύναμη του σταυρού.
Και όχι μόνο αυτός ο ίδιος
αλλά και τα όργανά του
και οι υπηρέτες του
δεν μπορούν να κάνουν κάτι
εκεί που είναι ο σταυρός του Χριστού.
Είναι αδύνατον πράγμα!
|άκουσέ τον να τα λέει αυτά μεταξύ άλλων εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου