* "Βαγορής ο λεύτερος" για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη... |της "συν αυτώ", Ιωάννας Α. Αγγελή

Το ποίημα "Βαγορής ο λεύτερος" (για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη) της Ιωάννας Α. Αγγελή.

Τιμήθηκε με Έπαινο από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων στον 8ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό,

στην τελετή απονομής που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 16 Ιουνίου 2018, στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου...

Η αγχόνη. Εκεί όπου οδηγήθηκε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης τα μεσάνυχτα της 14ης Μαρτίου 1957. 
~ Βαγορής ο λεύτερος (για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη) Στην Τσάδα ’κει την έμορφη, γεννήθηκες αγόρι, στην Πάφο τη φιλόξενη, στη λεβεντομήτρα Κύπρο. Μικρό αγόρι λεύτερο, καμάρι της Ελλάδας, της μάνας ηλιογέννητος, της οικουμένης ύμνος. Γοργόφτερος ανέβηκες κι έσκισες τη σημαία (αγγλική) κι έδωκες στον ήλιο τη χαρά, στον ουρανό τη δόξα, να ομολογούν τη λευτεριά, να τραγουδούν για σένα, να πλέκουνε δαφνόφυλλα στεφάνια μυρωμένα. Των αθανάτων το κρασί, μας κέρασες να πιούμε, ύμνους μακρόσυρτους, αργούς, να ψέλνουμε στην πλάση, να κοινωνάμε λεύτεροι το θάρρος της ψυχής σου, να περπατάμε ευγνώμονες στους δρόμους της θωριάς σου. Έσπειρες λόγους σθεναρούς στου ορίζοντα τους κήπους, ανδρώθηκες κι έγινες ήρως σαν τον Γρηγόρη (Αυξεντίου). Μέσα στον βίο των τρανών, δεσπόζει η μορφή σου, ωσάν πρωτοπαλλήκαρο που στέκεται ολόρθο. Απ’ τις παρειές των φίλων σου, πήρες τα δάκρυά τους κι απ’ του δασκάλου τη φωνή, απίθωσες τον βόγγο. Να τα ’χεις δώρα ακριβά, στον θρόνο φυλαγμένα, να τα ’χεις χάδια αφρόπνοα, της μοναξιάς καρτέρια. Στ’ αλώνι το ηλιόφωτο, που δύεις κι ανατέλλεις, μύρισε, σε παρακαλώ, των ποιητών το στόμα. Να γίνει η ανάσα τους πνοή και στίχους να φλογίσει, να γράψουνε για σένα νε με πένα αντρειωμένη. Ν’ ακούσουν για τη χάρη σου, οι νέοι σ’ όλα τα μάκρη, να μάθουν ν’ αντιστέκονται στον ξεπεσμό του κόσμου. Να μη λυγίζουν το κορμί, τον νου τους να θεριεύουν, ν’ αρνούνται να υποτάσσονται σε όνειρα δοσμένα. Ακούς, ακριβέ μου Βαγορή, ακούς γενναίο αγόρι; Σ’ ευχαριστούμε, από καρδιάς, που ’δωκες τη ζωή σου και ζουν για πάντα λεύτερες οι άδηλες ψυχές μας και στέκει η Μεγαλόνησος περήφανη κι αιώνια. Ιωάννα Α. Αγγελή

~ Σχετική ανάρτησή μας (γραμμένη με την εξίσου γλαφυρή πένα της Υπ.):

Το μαχαίρι και οι μαχαιριές...

Την είδαμε να φιγουράρει σε πολλά ειδησεογραφικά site. 

Με το μαχαίρι ανά χείρας. 

Έτοιμη να κόψει τη τούρτα για τα 70 χρόνια από την άνοδό της στο θρόνο, την ώρα που η ορχήστρα έπαιζε το Congratulations, μια σύνθεση της Loretta Kay-Feld από το Ισραήλ, ειδικά για την περίσταση.

 «Αυτή η επέτειος αποτελεί και για μένα μια ευκαιρία να σκεφτώ» τόνισε η ίδια στο μήνυμα που απηύθυνε στους υπηκόους της, για τους οποίους είπε σε άλλο σημείο του μηνύματος ότι «η ζωή της θα είναι αφοσιωμένη στην υπηρεσία τους».

Ήταν Φλεβάρης του 1952, όταν με θλίψη ο βρετανικός λαός μάθαινε για τον απροσδόκητο θάνατο (ανακοπή κατά τη διάρκεια του ύπνου) του βασιλιά πατέρα της. Τότε ανέλαβε το θρόνο η Λίλιμπετ (έτσι τη φώναζαν χαϊδευτικά), η πρωτότοκη κόρη του.

Ξημερώνει η 7η Φεβρουαρίου 1952... 

|εδώ η συνέχεια

* "Γνώρισα επιτέλους τους μαχόμενους, ασυμφιλίωτους με το άλογο, τη νωθρότητα και τη βόλεψη, Υγειονομικούς…" |Ιωάννα Α. Αγγελή - Εκπαιδευτικός

 

Στις 13 Φεβρουαρίου 2022, ημέρα Κυριακή, γνώρισα, επιτέλους, αυτούς τους Ανθρώπους που έχουν τον πλούτο μέσα στην ψυχή τους.

Αυτούς τους ακάματους Αγωνιστές της Ελευθερίας, της Αξιοσύνης, της Λεβεντιάς.

Ομιλώ για τους Υγειονομικούς που βρίσκονται σε αναστολή.

Αυτούς τους Αντρειωμένους ανύσταχτους φύλακες των αξιών, που χαιρετίζουν με ευγνωμοσύνη κάθε πρωί το φως του ήλιου.

Αυτούς τους όμορφους ανθρώπους που καταφέρνουν, στους γκρεμνούς που φτιάχνουν οι επηρμένοι κι απαίδευτοι ξενολάτρες, να χτίζουν γέφυρες.

Αρματωμένοι με Πίστη, Ελπίδα, Υπομονή και Αξιοπρέπεια «κοιτάζουν με αθόλωτα μάτια όλα τα σκοτάδια».

Ασυμφιλίωτοι με το άλογο, τη νωθρότητα και τη βόλεψη ζητούν να ξαναπερπατήσουν ανάμεσα στα ρόδα και του κρίνους που οι ίδιοι φύτεψαν.

Οι φοβέρες και οι εκβιασμοί δε λιγοστεύουν τη δύναμη της φωνής τους.

Στα χέρια τους – αυτά τα ακούραστα χέρια που έχουν σώσει τόσες ζωές – κρατούν καλά τη γνώση και το φρόνημα.

Με συνείδηση καθάρια ειρηνεύουν κύματα και καταιγίδες. Ειρηνικά συγκεντρώνονται, ειρηνικά πορεύονται, ειρηνικά στοχάζονται , ειρηνικά διεκδικούν.

Κι αν κάποιος αμφιβάλλει για τα γραφόμενά μου, παρακαλώ, ας βρεθεί κοντά τους, δίπλα τους κι ας τους κοιτάξει στα μάτια.

Τότε θα καταλάβει πόσο βλογημένοι από τον Θεό είναι. 

Ιωάννα Α. Αγγελή

Εκπαιδευτικός (εκ των "συν αυτώ"...)

~ Κάνοντας κλικ στις εικόνες, καταλαβαίνεις για ποιο λόγο επιλέξαμε την καθεμιά...

Εμείς εδώ και καιρό, μακριά από δισταγμούς, καθωσπρεπισμούς ή υστεροβουλίες, ξεκάθαρα έχουμε πάρει θέση.

Γιατί, τα΄χουμε ξαναπεί:

"Το άδικον ουκ ευλογείται"...

& "Ει ο Θεός μεθ΄ημών, ουδείς καθ΄ημών"...

Λίγο ακόμα έμεινε...

Καλό υπόλοιπο αγώνα!

Καλές υπομονές!

Καλή λευτεριά!

~ "αμφ."

* Επτωχεύσατε "κύριοι" κι ας μην το έχετε ακόμα καταλάβει. Γιατί αδικήσατε αυτό τον λαό. Επτωχεύσατε, διότι τα χείλη σας δεν ψιθύρισαν ποτέ προσευχές, η ανάσα σας Χριστό δεν μύρισε ποτέ... |Γράφει η "συν αυτώ" Εκπαιδευτικός, Ιωάννα Α. Αγγελή

Ευτυχώς "κύριοι", επτωχεύσατε... 

Επτωχεύσατε ηθικά, πνευματικά, αξιακά.

Τις πταίει, μην αναρωτηθείτε.

Επτωχεύσατε, διότι ωσάν άλλοι μνηστήρες, αλαζόνες και θρασείς, εμπαθείς και άπληστοι, πιστέψατε ότι θα λυγίσετε τα γόνατα απανταχού των Ορθοδόξων.

Πλανηθήκατε οικτρά! 

Το μόνο που καταφέρατε είναι να προοικονομήσετε την πτώση σας.

Η Ορθοδοξία δεν πολεμάται με απειλές, εκβιασμούς και υποσχέσεις.

Επτωχεύσατε, διότι λησμονήσατε Τον ποιητή. 

Λησμονήσατε ότι «ανήκουμε σε έναν τόπο μικρό, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα και το φως του ήλιου», δηλαδή τον Θεό.

Επτωχεύσατε "κύριοι" , «γιατί αδικήσατε», αδικήσατε αυτό τον λαό,

τον «περιορισμένο λαό», «αυτόν τον τυραννισμένο από τον φόβο και την ανησυχία».

Κι επειδή τον αδικήσατε, ξεπερνώντας το μέτρο της ελευθερίας του, θα τιμωρηθείτε.

Επτωχεύσατε, διότι τα χείλη σας δεν ψιθύρισαν ποτέ προσευχές, η ανάσα σας Χριστό δεν μύρισε ποτέ. 

Κερασιές ν’ ανθίζουν δεν είδατε, ούτε φυτέψατε ποτέ δεντρί.

Ακόμα και στις αμμουδιές, ανυπόδητοι δεν περπατήσατε, μήτε ποτέ σηκώσατε ψηλά στον ουρανό το κεφάλι να δείτε πως λεύτερα πετάνε τα πουλιά.

Ανέστιες από Θεό οι ψυχές σας και ο νους σας άσιτος από συνείδηση και μνήμη, τα δε γόνατά σας ακάμωτα από μετάνοιες και λυγμούς.

Επτωχεύσατε, διότι λησμονήσατε ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».

Ναι, "κύριοι" επώνυμοι, επτωχεύσατε διότι κωφεύετε μπρος στον λόγο του Ανώνυμου Έλληνα που με φόβο Θεού κι όχι ανθρώπου φόβο, φωνάζει με σθένος ταπεινό: 

«Ήγγικεν η ώρα, ώ Έλληνες, της ελευθερώσεως της πατρίδος μας!

Το τέλος των τυράννων είναι, αδελφοί μου, πασίδηλον».

Ευτυχώς, "κύριοι ", επτωχεύσατε._

Ιωάννα Α. Αγγελή - Εκπαιδευτικός

 ~ εκ των "συν αυτώ"...

" Της Ελλάδας δεν της είναι ακόμα βολετό να πεθάνει... |της Ιωάννας Α. Αγγελή

Της Ελλάδας δεν της είναι ακόμα βολετό να πεθάνει. 

Την κρατούν σθεναρά ο Σταυρός, οι προσευχές και τα ματωμένα στήθια των αγίων και ηρώων. 

Όχι, όχι, δεν είναι έτοιμη να παραδοθεί. 

Αφήσαν προίκα γνήσια, αφήσαν παρακαταθήκη πλούσια σε αγαθά οι αδικημένοι αθάνατοι.

Ευτυχώς,  που υπάρχουν ακόμα οι λίγοι πιστοί, οι λίγοι τρελοί-πλην όμως συνετοί-, οι λίγοι χειμαζομένοι, αυτοί που με αρίστη δεξιότητα και οξυδέρκεια αητού σηκώνουν στις πλάτες τούς πολιτευτάδες, τους υβριστές, τους εμπαθείς και φθονερούς, τους πλανεμένους, ενίοτε τους φαντασιόπληκτους και τραγικούς.

Ως υπέρμαχοι του δικαίου, ως φιλόπατρεις, ως ευγνώμονες φιλόθεοι και ταπεινοί αρνητές κάθε ευτελών προνομίων, κάθε κακουργιών,  πασχίζουν νυχθημερόν να φέρουν και πάλι τη λησμονημένη ανατολή. 

Να ανατείλουν οι ψυχές μας, αδέλφια, να φωτιστούν τα μάτια μας, οι αγκαλιές μας να ζεσταθούν. 

Και τα πρόσωπά μας, αυτά τα επιμελώς κρυμμένα πίσω από προσωπεία μαύρα, χρωματιστά, βαμβακερά, χειρουργικά, επιτέλους να ανασάνουν λίγο αέρα λεύτερο, να καθαρίσουν τα πνευμόνια μας που καήκανε από το μολυσμένο χνώτο.

Κι όλο σηκώνουν στις πλάτες τους, κι όλο σηκώνουν, μα το φορτιό τους τις νυχτιές αλαφρώνει καθώς ομιλούν με τον Χριστό, την Παναγιά και τους Αγίους. 

Και μόλις τελειώσουν τα λόγια αυτά, ξεκινούν διάλογο με τους αθανάτους. 

Πόσες ορμήνειες, πόσες φωνές, πόσοι αφορισμοί και λόγοι.

Αρματωσιές γερές τα έργα τους, τιμόνι η βιοτή τους.

Και ξεχνούν οι λίγοι πιστοί την αδικία εις βάρος τους, ξεχνούν τη λύπη για τους σκόρπιους, ρημαγμένους αδελφούς τους, και αντρειεύονται, και την άλλη μέρα πιο δυνατές οι πλάτες τους σηκώνουν κι άλλα βάρη.

Θα νικήσουν την αυταρχική φρενίτιδα, τον διχασμό, τη φθονερή ψευτιά, θα τη νικήσουν. 

Το ξέρουν καλά και το ταξίδι τους συνεχίζουν. 

Το πλοίο τους δε θα πάρει λαθεμένη ρότα. 

Είναι η πλώρη του που κοιτά αθόλευτα τον ήλιο. 

Είναι το κατάρτι που ψηλά ορθώνεται ίσαμε τον ουρανό.

Είναι αυτοί οι λίγοι πιστοί, οι λίγοι τρελοί-πλην όμως-συνετοί-, οι λίγοι χειμαζομένοι που ξέρουν σωστά ν'απαντούν στους "δυνατούς", πως αν και "είναι αδύνατες οι θέσεις τους κι αυτοί, είναι δυνατός ο Θεός που τους προστατεύει".

Ιωάννα Α. Αγγελή 

Εκπαιδευτικός

~ η φωτογραφία, δανεισμένη για τις ανάγκες της ανάρτησης, από τον "γάμο της χρονιάς" ...

Γιατί, είπαμε. Η Ελλάδα δεν πεθαίνει.-

|πρωτοδημοσιεύσαμε στις 10/1/2022

~ Ο μπάρμπας και η μητέρα μου ... |της Ιωάννας Α. Αγγελή - Εκπαιδευτικού

 Όλες αυτές τις νύχτες και μέρες, οι αλήθειες ζωής του μπάρμπα συνομιλούσαν με κάθε κρυφή γωνιά της ψυχής μου.

Ο δικός του κόσμος απλωμένος στον δικό μου μικρόκοσμο.

Τις νυχτιές, πριν το Απόδειπνο, οι ιστορίες του σαν παννύχιες προσευχές μαλάκωναν την τραχύτητα των λογισμών, και τα πρωϊνά, μετά την προοιμιακή προσευχή και τους βίους των Αγίων της ημέρας, ως φως ιλαρό κατευοδώνανε τα περπατήματά μου στις ασχολίες της καθημερινότητας.

Τρεις ιστορίες-αλήθειες ζωής κάθε νύχτα, τρεις ιστορίες-αλήθειες ζωής κάθε πρωί. Ώσπου, οι ιστορίες ολοκληρώθηκαν. Μεγάλη ευλογία! 

Αυτά που ξεχώρισα είναι η Καθαρότητα, η Απλότητα, ο Ρέων λόγος, η βαθιά Πίστη στον Θεό και η Αγαθή διάθεσή του. Ένα πραγματικό ΚΑΡΠΑ αφύπνισης και αναγέννησης.

Το συγκινητικό δε, είναι ότι η απλότητά του μου θυμίζει την απλότητα της μητέρας μου που ως βοσκοπούλα, χρόνια πριν, με την εύηχη φωνή της πρόσθετε τους δικούς της χρωματισμούς στα βουνά και τους λόγγους.

Σας παραθέτω πιο κάτω ένα μικρό δοκίμιο κι ένα ποίημα που είχα γράψει και περιλαμβάνονται στην ποιητική μου συλλογή Ανάπεμψις πραεία.

Διαβάζοντάς τα θα καταλάβετε πως το ορμέμφυτο των δύο αυτών ανθρώπων ανταμώνουν στην απλότητα και τον αυθορμητισμό.

ΜΙΚΡΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ

Ανάπεμψη μητρός

   Την κοιτώ και διαβαίνω τον χρόνο προς τα πλατέματα των ατέλειωτων διηγήσεών της.

   Ηχηρός ο τόνος της φωνής της, φορτωμένος με τις συγκινήσεις των στιγμών. Ο λόγος της αλάθητος, κεντημένος με ηχοχρώματα δίγλωσσα, πότε της Ελληνικής, πότε της Βλάχικης γλώσσας και πότε με τους ιδιωματισμούς  των δύο τόπων - της Θεσσαλίας και της Ηπείρου -. Αλάθητος λόγος. Ζωντανή γλώσσα. Μεγαλείο της χώρας αυτής.

   Διηγείται τη ζωή της λες και τη ζει ξανά και ξανά. Λες και η ιστορία της, της γνέφει να την διαβάσει για να ακουστεί και να εμπεδωθεί στη μνήμη μου, στην ψυχή μου, ως παρακαταθήκη, ως αγλαές δώρο˙ θα ’ λεγα ότι καλούμε ως θεματοφύλακας να διασφαλίσω το αναλλοίωτο των χρωμάτων, των ήχων και των εικόνων αυτής της αγνής ιστορίας.

   Οι αισθήσεις μου όλες αποτραβιούνται απ’ την παρούσα καθημερινότητα και σαν συνοδοιπόρος εισέρχομαι μαζί της στο χωροχρόνο της. Αφήνομαι, το ζω βαθιά, ενσυναίσθητα˙ ώρες ώρες νιώθω ότι λαμβάνω μέρος ως αόρατη συμπρωταγωνίστρια σε υπαίθρια σκηνή.

   Τη διήγησή της συχνά πυκνά πλουμίζουν –ως ιντερμέδια σε θεατρικό έργο- τα δημοτικά τραγούδια καθώς η άκρατη λαλιά της ξεχύνεται αβίαστα στους δίσημους, τρίσημους κα επτάσημους ρυθμούς, ανασαλεύοντας τις γνώσεις μου, ανακαλύπτοντας και συνάμα επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά – και θα επιβεβαιώνεται συνέχεια – η υπέρβαση αυτού του λαού στη γλώσσα, στην ποίηση, στον ρυθμό, στην ψυχή, παντού…

   Τα ηχητικά κύματα της εύηχης, κελαριστής φωνής της διαπερνούν τους πόρους των αφτιών μου και δονούμαι. Η δόνηση εξαπλώνεται παντού πάνω μου, στα μάτια μου που αφήνουν να κυλήσουν δάκρυα, στο στόμα που σωπαίνει, στο δέρμα που αναριγά…

Το τραγούδι τελειώνει και συνεχίζει τη διήγηση. Καθώς πλανιέμαι μέσα στους λόγγους και τα υψίπεδα, στέκομαι για λίγο στο πρόσωπό της. Πρόσωπο σμιλεμένο από βουνίσιο αέρα, θρεμμένο με αλεύρι και κρύο νερό. Τα μάγουλά της ροδαλά με τις μικρές φλεβίτσες της να κυλούν σαν μικρά ρυάκια και να μαρτυρούν πως όλη η φύση χύθηκε πάνω της, πως πήρε τη σμίλη και λάξεψε όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Σαν εκείνη τη στιγμή το μέτωπό της να θύμιζε πεδιάδα, το υγρό της βλέμμα ποτάμι, τα ζυγωματικά της βουνοκορφή, η σιαγόνα της κρυόβρυση.

Και καθώς χάζευα τη φύση απάνω της, να ’ σου που  ’ νιωσα τα χέρια της να τεντώνονται απ’ τους ώμους ψηλά, προς το ταβάνι, που μεταμορφώθηκε σε έναστρο ουρανό για να περιγράψει τις νύχτες που ζαλικωμένη φορτιό με ξύλα, σταματούσε να ξαποστάσει κάνοντας προσκεφάλι την πέτρα. Κι από πάνω της απλωνόταν οι συστάδες των αστεριών και το χλωμό φεγγάρι. Η γη κι ο ουρανός έμοιαζαν να ’ ναι τόσο κοντά, σχεδόν να ενώνονται, που πίστεψα πως άπλωσε τις χούφτες της και μάζεψε πέντ ’ έξι αστέρια να φωτίζουν τ’ όνειρά της˙ θαρρώ πως μάζεψε κι ένα κομμάτι φεγγαριού και το ’βαλε στο δισάκι της να της χαρίσει το φως του τις νυχτιές που θα ’ χει αφέγγαρο ουρανό.

Τι να πω. Φαίνεται πως ο Θεός συμφώνησε όλα τα δημιουργήματά του να την προστατεύουν. Μα πάντα το ’ λεγε και το λέει. Είχε και έχει στη στράτα της την Παναγιά. Α! Στον ύπνο της, αναφέρει ότι πετά με την Αγία Παρασκευή. Αγνή καρδιά, αφειδώλευτη στην πίστη, καθαρή, χωρίς να ανακατώνει τα πώς, τα τι και τα γιατί, και να μπερδεύει το είναι της, την υπόστασή της και κατ ’ επέκταση την πατρίδα της που χρόνια ολάκερα, αιώνες γεμάτους, αγωνίστηκε έχοντας ως αξία και ως προστασία την ορθόδοξη πίστη. Συλλογιέμαι, πώς οι Νεοέλληνες και ευτυχώς όχι όλοι, αυτοί οι επονομαζόμενοι μοντέρνοι Έλληνες, αποκληρώσανε την ορθοδοξία, την εξαντλήσανε σε υπερφίαλες αναζητήσεις άλλων διαδρομών. Και βέβαια δεν ομιλώ για την ελεύθερη προσωπική έκφραση και εμπειρία καρδιάς στην πίστη αλλά νιώθω να πνίγομαι στη δήθεν αυθυπέρβαση που προσφέρει η αλαζονεία…

   Ένα μέτρο χιόνι τη σκεπάζει ως το γόνυ κι αυτή πάντα ζαλικωμένη να φτάσει στην Κηπίνα - στο λαξεμένο πάνω στο βράχο μοναστήρι – να κόψει κλαριά για τα ζώα. Ο καιρός αγριεύει, το χιόνι έχει φτάσει πια ως τις λαγόνες. Τα ρούχα έχουν μουσκέψει, τα βλέφαρά της απ ’ το δριμύ κρύο έχουν γίνει διάφανοι κρύσταλλοι αλλά αυτή αγόγγυστα, ως γενναία αγωνίστρια να συνεχίζει. Ω! Τι σθένος έχει η ψυχή της και πόση αντοχή η κράση της. Ανήκει στη γενιά των γυναικών – όπως η μάνα της, η συγχωρεμένη η γιαγιά μου η Ελένη, αρχόντισσα στους τρόπους της, λεβέντισσα στις αντοχές της – όπου η λεβεντιά και συνάμα η χάρη, προσδίδουν στη γυναικεία φύση τους την αρχέγονη ταυτότητά τους που ξεκινά από την αρχαία Ήπειρο και φτάνει ως τις γυναίκες της Πίνδου, τις γυναίκες Ηπειρώτισσες, τα ξαφνιάσματα της φύσης – για να δανειστώ μια μεταφορά που πιστεύω ότι ολοκληρώνει την υπόσταση των τότε γυναικών -.

   Όταν αποκαμωμένη πια φτάνει στους Καλαρρύτες, ανοίγει την αυλόπορτα και ξεζαλικώνει τα ξύλα στο κατώι και μπαίνει στο αρχοντόσπιτο το ταπεινό. Αρχοντόσπιτο, γιατί η κάθε πέτρα του, η κάθε κανάτα του, τα μπαούλα του, η γάστρα του, μοσχοβολούσαν αρχοντάδα, φτωχικιά μεν, αλλά αρχοντάδα.

   Κάθεται στον αργαλειό, στο χειμωνιάτικο δωμάτιο. Υφαίνει την προίκα των ονείρων της, με χρώματα παρμένα απ’ τα βουνά, τα ποτάμια, τη γη την ανήμερη…

   Το αντάμωμα με το παρελθόν έχει κάνει τους μύες του προσώπου της και των χεριών της να έχουν διασταλεί. Μοιάζει σαν η ψυχή της να έχει βγει από το σώμα της, να φανεί η καθαρότητα, η αθωότητά της.

    Παύει τη διήγησή της, για να συνεχίσει άλλη στιγμή…

Τόσες εικόνες, τόσα χρώματα και μυρωδιές, τόσοι ήχοι, κύλησαν πάνω στο πέπλο του χρόνου και κέντησαν στιγμές αέναες κι αλησμόνητες…

Ω! Κρατερή μου Μάνα

Πόσα φορτία αναστεναγμών,

στις πλάτες σου ζαλώθηκες,

ω! κρατερή μου μάνα!

Άγουρη κόρη (ακόμα) και ντύθηκες,

των ξωμάχων τη βαριά την κάπα.

Σε ξέφωτους λόγγους περπατάς,

σ ’ απόκρημνα μονοπάτια…

κι όλα τα δαμάζει συνετά

της στράτας σου η σιγουράδα.

Ακόμα και την πέτρα την κοφτερή

- κι αυτή δαμάζεις – 

όταν την κάνεις τις νυχτιές 

ήμερο προσκεφάλι.

Χύθηκε όλος ο χιονιάς, 

βαρύς στα τσίνορά σου, τα πάγωσε, 

τα έκαμε, διάφανους κρουστάλλους.

Μα η φλόγα, απ ’ το αγιοκέρι που κρατάς

σφιχτά στα δάχτυλά σου, φλόγα σου δίνει

της ζωής, το σθένος να κρατήσεις.

Τα ρούχα κι αν σκιστήκανε 

απ ’ των πουρναριών τους κλώνους,

μοιάζεις αρχόντισσα κυρά,

- με φόρεμα πορφυροκέντητο -

και πλουμιστά στολίδια.

Το πρόσωπό σου σμιλευτό από βουνίσιο αέρα,

θρεμμένο με γάργαρο νερό και 

μοσχοβολιστή μπομπότα.

Τα μάγουλά σου ροδαλά, 

στις φλέβες σου κυλούν της υπομονής 

και της δύναμης το αίμα.

Στα χείλη σου τα κόκκινα

ξεδιπλώνεται όλη η φύση

καθώς με τη γλυκόλαλή σου τη φωνή,

τραγούδι στέλνεις επτάσημο, αντίκρυ στην πλαγιά.

Μαγεμένη η ηχώ από την εύηχη λαλιά σου

παίρνει τις νότες αγκαλιά και τις σκορπίζει

σαν σπορά, σε όλα τα Τζουμέρκα,

ψηλά στις κορφές και κάτω στις πεδιάδες, 

στους δρόμους τους λιθόστρωτους

και στων σπιτιών τις στέγες,

όλη η γης να καρπωθεί 

με το κελάηδημά σου.

Ω! Καλαρρύτες γραφικοί 

και ένδοξοι στους χρόνους,

πάρτε την κόρη την όμορφη, 

την καστανομάτα κόρη.

Και ’ συ Συρράκο ξακουστό, 

γνέψε στον Κρυστάλλη,

ν ’ ακούσει της κόρης τη φωνή 

και να την κάνει ποίημα.

------------------------------------------------------------------------------------------

Ακόμα και τώρα, η μητέρα μου με την ίδια απλότητα στους λόγους της και προπάντων με την ίδια βαθιά πίστη στον Θεό συνεχίζει να μας δίνει τα απαραίτητα ψυχικά εφόδια για να υπομένουμε αλλά και να μαχόμαστε εναντίον του ψεύδους, της αυταρχικότητας και κάθε σκοπέλου που παρεμβάλλεται ημών και Θεού.

Έτσι, να συνεχίσει και ο απλός μας μπάρμπας, γιατί στην απλότητα ενυπάρχει η ομορφιά… Τον ευχαριστούμε για την προσφορά του!

Ιωάννα Α. Αγγελή

Εκπαιδευτικός

|εκ των "συν αυτώ"...

~ Για τους υγειονομικούς σε αναστολή: Πανελλαδική Συγκέντρωση την Κυριακή 20 Μαρτίου στις 14:00 στο πάρκο Ελευθερίας

 " Αμφοτεροδέξια αδέλφια,

εν όψει της πανελλαδικής συγκέντρωσης των υγειονομικών σε αναστολή, την Κυριακή 20/3/2022, 

σας αποστέλλω ένα κείμενο προς ενημέρωση και αφύπνιση των πολιτών και  προς ενίσχυση τους φρονήματος των αδελφών υγειονομικών.

Παρακαλώ, αν είναι εφικτό, να αναρτηθεί στο ιστολόγιό σας.

Γιατί αύριο είναι η μεγάλη μέρα! 

Πρέπει να κοινοποιηθεί στον κόσμο...

Σας ευχαριστώ... 

εγώ κι όλοι οι Υγειονομικοί σε αναστολή, οι μαχόμενοι ήρωες...

Να έχετε την ευλογία της Παναγιάς μας!

Ευλογημένο απόγευμα, ο Θεός μεθ' ημών!

Ιωάννα. "

|το συνέταξε και μας το έστειλε η "συν αυτώ", Ιωάννα Α. Αγγελή - Εκπαιδευτικός.

("αμφ." ΥΓ:

Δεν θέλαμε και πολύ... 

Την ευχαριστούμε! 

Μαζί τους...)

~ Όλοι εκεί!

Συνάνθρωποι, καθώς οι μέρες περνούν και οι αδελφοί μας οι Υγειονομικοί απειλούνται με απόλυση, ας βρεθούμε μαζί τους, ας ενωθούμε, ας γίνουμε συνοδοιπόροι τους.

Ας υψώσουμε στις ψυχές μας τις αρετές της αλληλεγγύης και της φιλαδελφίας κι ας φωτίσουμε τα μάτια μας με τη θέρμη της πίστης και της ελπίδος. Μόνο αν πιστέψουμε σε τούτο τον αγώνα που δίνουν οι Υγειονομικοί θα αισθανθούμε και θα βιώσουμε το μεγαλείο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

«Ο ουρανός είναι μέσα μας» κι αυτό θα το κατανοήσουμε μόνο όταν βηματίσουμε μαζί τους, όταν κρατήσουμε στα χέρια μας τα δικά τους χέρια, όταν συνομολογήσουμε πως πάνω από την πίστη στον ίδιο τον συνάνθρωπο, στέκεται η πίστη στον Θεό. Μας δίνεται η ευκαιρία να αφυπνίσουμε τον λήθαργο εαυτό μας, να πυρώσουμε και πάλι τη σβησμένη ηθική μας. Η ακηδία δεν γεννά πόθους, μήτε η βόλεψη ανδρεία.

Συνάνθρωποι, κρινόμαστε κάθε μέρα. Πρέπει να τολμήσουμε, ν’ ανοίξουμε τα παράθυρα στον ήλιο, να δακρύσουμε λεβεντιά, να σαλπίσουμε αλήθειες. Ας γίνει ο φόβος μας γιορτή κι ο δισταγμός μας προσδοκία. Πρέπει να αρπάξουμε την Ιφιγένεια απ’ τον βωμό, να δώσουμε πυξίδα στον Οδυσσέα νά ‘ βρει την Ιθάκη.

Η άνοιξη ήρθε. Μυρωδιές σμίγουνε, δέντρα ριζώνουνε, πουλιά πετάνε συμφιλιωμένα με τις Θεόσταλτες λιακάδες. Έτσι κι εμείς, να σμίξουμε τις ανάσες μας για να λευτερώσουμε φωνές, έτσι κι εμείς να ριζώσουμε ελπίδες για να καρπίσουν αξίες και ήθη.

Όλοι μαζί, δίπλα στους Υγειονομικούς!

Συν–ανθρώπω, θα τα καταφέρουμε!

Συν Θεώ, θα δικαιωθούμε!

" ... τούτοι οι πολιτευτάδες, σακατεμένοι από την αλαζονική εμμονή τους, τις εμπαθείς μικρολογίες τους και τα φρικτά ψηφίσματά τους, θα οδηγηθούν σε άβατα κι άγνωρα μέρη ...

 

« ἐξεχύθη ἐξουδένωσις ἐπ᾿ ἄρχοντας αὐτῶν, καὶ ἐπλάνησεν αὐτοὺς ἐν ἀβάτῳ καὶ οὐχ ὁδῷ.

στέλνει ο Κύριος την καταφρόνεση στους άρχοντες, σ’ έρημο αδιάβατη τους κάνει να περιπλανιούνται.

καὶ ἐβοήθησε πένητι ἐκ πτωχείας καὶ ἔθετο ὡς πρόβατα πατριάς. 

μα τους φτωχούς τούς εξυψώνει απ’ την ανέχεια και κάνει τις φαμίλιες τους ν’ αυξαίνουν σαν κοπάδια.

ὄψονται εὐθεῖς καὶ εὐφρανθήσονται, καὶ πᾶσα ἀνομία ἐμφράξει τὸ στόμα αὐτῆς»

τα βλέπουν τούτα οι τίμιοι και χαίρονται· κι αποστομώνεται ο κάθε μοχθηρός 

(Ψαλμός 106 – 40,41,42)

Πόσο προφητικά, τούτος ο ψαλμός προλέγει τα μέλλοντα! 

Διότι, έτσι θα γίνει!

Συλλογιέμαι, με ταπεινή βεβαιότητα, ότι τούτοι οι πολιτευτάδες, σακατεμένοι από την αλαζονική εμμονή τους, τις εμπαθείς μικρολογίες τους και τα φρικτά ψηφίσματά τους, εκεί θα οδηγηθούν, σε άβατα κι άγνωρα μέρη και αποκαμωμένοι, με γυμνή ψυχή, θα καταλήξουν στον γκρεμνό.

Το δυστυχές είναι ότι δε θα μάθουν ποτέ από τους ταπεινούς και πράους πώς μυρίζει η ελευθερία και πόσο γλυκιά στα χείλη ανακάθεται η ελπίδα.

Βέβαια, χαίρονται τώρα, μέμφονται τους αθώους, τους λοιδορούν, σκηνοθετώντας ένα τοπίο ταραχώδες, ανέλπιδο, απατηλό.

Όμως, «όλα αυτά είναι μια θλιβερή σκηνοθεσία, μια αξιοθρήνητη απάτη».

Γι’ αυτό συνάνθρωποι, όλοι εμείς δεν πρέπει να τους φοβόμαστε.

Μας κλείνουν την πόρτα; Δεν ανησυχούμε, γιατί η πίστη θα μας οδηγήσει ν’ ανοίξουμε μιαν άλλη, και σαν την ανοίξουμε φως ιλαρό θα ξεχυθεί στις ψυχές μας.

Φράζουν τους λόγους μας με ανόητες συκοφαντίες; Το βλέμμα μας έχει βαθύτερες ρίζες για ν’ αναγεννήσει τη φωνή και να την κάνει προσδοκία.

Λαβώνουν τα γόνατά μας για να μη βαδίζουμε ορθοί;

Πόσες ευλογίες παίρνουμε μονάχα με μετάνοιες!

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, γερά και υψηλά το φρόνημα, ας υπομείνουμε, ας αγωνιστούμε!

Θα’ ρθει η μέρα, αυτή η ευλογημένη μέρα που «θα σηκωνόμαστε το πρωί από τον ύπνο και θα γελά ο κόσμος του Θεού».

Θα’ ρθει η μέρα που θ’ ανοίξουμε τόσο διάπλατα τις αγκαλιές μας που οι Αγγέλοι θά ‘ βρουν ουρανό ν’ ανοίξουν τα φτερά τους.

Γι’ αυτό συνάνθρωποι, ας υπομείνουμε, ας αγωνιστούμε, νύχτα μέρα, ωσάν τον Διγενή που πάλευε με τον θάνατο κι αθάνατος κρατήθηκε.

Γι’ αυτό Ζωή, Σοφία, Ειρήνη, Λάμπρο, Νίκο, Περικλή, με τ’ αγιασμένα ονόματά σας και την ευλογία που πήρατε από του παπά το χέρι...

και σεις όλοι οι Υγειονομικοί,

που ήρωες σας βάφτισε των ανθρώπων η ευγνωμοσύνη,

και μεις οι απλοί, παρόντες όλοι μας, 

ας συνομιλήσουμε με την ιστορία τούτου του τόπου κι ας την πείσουμε με τιμιότητα και θέληση, να τυπώσει στις σελίδες της, ότι εμείς δούλοι είμαστε της ελευθερίας που ο Κύριος μας δώρισε και ουδέποτε δούλοι του φόβου και της αθλιότητας θα γίνουμε.

Στεκόμαστε σταθεροί!

Με πάθος ψυχής και αγώνα αγαθό!

Ιωάννα Α. Αγγελή, Εκπαιδευτικός

(εκ των "συν αυτώ"...)

~ Δες σχετικά κι αυτό:

Ο π. Στυλιανός Καρπαθίου τέλεσε τους τελευταίους Χαιρετισμούς έξω από το Υπουργείο Υγείας, 

μαζί με τους υγειονομικούς απεργούς πείνας, 

που βρίσκονται σε αναστολή ! 

Παρά την εξάντληση τους, 

έψαλαν όλοι μαζί στην Υπεραγία Θεοτόκο, 

ζητώντας Της να χαρίσει την ελευθερία σε όλους μας!

πηγή